هنگامى که به آنان گفته شود: «براى [خداوند] رحمان سجده کنید»، مىگویند: رحمان چیست؟).
ولى در مواردى، «رحمٰن»، بیانگر رحمت خاصّ الهى است، از جمله در آیات زیر:
۰.(یَوْمَ نَحْشُرُ ٱلْمُتَّقِینَ إِلَى ٱلْرَّحْمٰنِ وَفْداً.۱
۰.در آن روز که پرهیزگاران را دستهجمعى به سوى [خداوند] رحمان، محشور مىکنیم).
۰.(جَنّٰاتِ عَدْنٍ ٱلَّتِی وَعَدَ ٱلْرَّحْمٰنُ عِبٰادَهُ بِالْغَیْبِ.۲
۰.باغهاى جاودانى که [خداوند] رحمان، بندگانش را در نهان وعده داده است).
۰.(إِذٰا تُتْلىٰ عَلَیْهِمْ آیٰاتُ ٱلْرَّحْمٰنِ خَرُّوا سُجَّداً وَ بُكِیًّا.۳
۰.وقتى آیات [خداوندِ] رحمان بر آنان خوانده مىشد، سجدهکنان و گریان به خاک مىافتادند).
بر عکس، صفت «رحیم» در قرآن کریم، غالباً در باره رحمت خاصّ الهى به کار رفته است، مانند این آیات:
۰.(وَ كٰانَ بِالْمُؤْمِنِینَ رَحِیماً.۴
۰.او نسبت به مؤمنان، همواره مهربان بوده است).
۰.(إِنَّهُ بِهِمْ رَؤُفٌ رَحِیمٌ.۵
۰.او به آنان، رئوف و مهربان است).