إنَّما قَدَّرَ اللهُ عَونَ العِبادِ عَلىٰ قَدرِ نِیّاتِهِم، فَمَن صَحَّت نِیَّتُهُ تَمَّ عَونُ اللهِ لَهُ، وَ مَن قَصُرَت نِیَّتُهُ قَصُرَ عَنهُ العَونُ بِقَدرِ الَّذی قَصُرَ.۱
۰.در حقیقت، خداوند یارى خود به بندگان را به اندازه نیّتهاى آنان قرار داده است. پس هر که نیّتش درست باشد، یارى خدا به او کامل میرسد و هر که نیّتش کاستى داشته باشد، یارى خدا نیز به همان اندازه کاستى نیّت او، از وى کاسته میشود.
بر پایه مفاد این گونه روایات، توفیق و امدادرسانى الهى براى پیشگیرى از انواع گناهان - که مانع برخوردارى انسان از هدایت ویژه الهى میشوند - با حُسن نیّت او ارتباط مستقیم دارد. هر چه نیّت و انگیزه انسان در انتخاب راه صحیح زندگى، بهتر و قوىتر باشد، توفیق الهى در زمینه پیشگیرى از آلوده شدن به گناه و پدید آمدن ملکه عصمت افزوده مىگردد، تا به بالاترین مرتبه عصمت که به انبیا و اوصیاى آنان اختصاص دارد، نایل آید.
گفتنى است پیامبران با دستیابى به این مرتبه از مصونیت، از بالاترین مرتبه هدایت ویژه الهى که از طریق وحى و الهام و علوم ربّانى پدید مىآید، برخوردار مىگردند.
در روایتى دیگر، امام صادق علیه السلام در تبیین حکمتِ امتیازاتى که خداوند سبحان به انبیا عنایت کرده، مىفرماید:
۰.إنَّ اللّهَ عز و جل اختارَ مِن وُلدِ آدَمَ اُناساً طَهَّرَ میلادَهُم، وَ طَیَّبَ أبدانَهُم، و حَفِظَهُم فی أصلابِ الرِّجالِ وَ أرحامِ النِّساءِ، أخرَجَ مِنهُمُ الأَنبِیاءَ وَ الرُّسُلَ، فَهُم أزکىٰ فُروعِ آدَمَ، ما فَعَلَ ذٰلِکَ لِأَمرٍ استَحَقّوهُ مِنَ اللّهِ عز و جل، وَ لٰکِن عَلِمَ اللهُُ مِنهُم ـ- حینَ ذَرَأَهُم ـ- أنَّهُم یُطیعونَهُ وَ یَعبُدونَهُ وَ لا یُشرِکونَ بِهِ شَیئاً، فَهٰؤُلاءِ بِالطّاعَةِ نالوا مِنَ اللّهِ الکَرامَةَ وَ المَنزِلَةَ الرَّفیعَةَ عِندَهُ.۲
۰.خداوند عز و جل از نسل آدم، مردمى حلالزاده را برگزید حلالزاده و بدنهایشان را
