به یقین، کسانى که گفتند: «پروردگار ما خداوند یگانه است» و سپس استقامت کردند، فرشتگان بر آنان نازل مىشوند که: «نترسید و غمگین مباشید، و بشارت باد بر شما به آن بهشتى که به شما وعده داده شده است!»).
امام على علیه السلام در تشویق به استقامت و پایدارى در راه خدا، براى رسیدن به این مقصد والا و شنیدن مژده فرشتگان مىفرماید:
۰.قَد قُلتُم: (رَبُّنَا اللهُ)، فَاستَقیموا عَلىٰ کِتابِهِ، و عَلىٰ مِنهاجِ أمرِهِ، وَ عَلَى الطَّریقَةِ الصّالِحَةِ مِن عِبادَتِهِ.۱
۰.شما گفتهاید: «پروردگار ما، اللّٰه است». پس [در عمل نیز] بر کتاب او و بر شاهراه هدایت او و در راه درستِ بندگى او، پایدارى ورزید.
گفتنى است که اهل بهشت به تناسب مراتب ایمان و اعمال نیکوى خود، از نعمت و لذّت بیشترى برخوردار خواهند بود؛ ولى بالاترین لذّات آنها، معنوى است. از این رو، خداوند سبحان پس از توصیف اجمالى نعمتهاى مادّى بهشت مىفرماید:
۰.(وَرِضْوَانٌ مِّنَ ٱللهِ أَكْبَرُ.۲
۰.و رضاى خدا، [از همه اینها] برتر است).
بر این اساس، مقصد نهایی آفرینش انسان، سلامت مطلق، کامیابی دنیا و آخرت، و بهترین زندگی جاودان است. اکنون این سؤال قابل طرح است که: چرا قرآن عبادت را حکمت آفرینش جن و انس دانسته و فرموده: (وَ مَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنسَ إلَّا لِیَعْبُدُونِ؛۳ من، جن و انس را نیافریدم، جز برای این که عبادتم کنند)؟
پاسخ، این است که پیشتر گفتیم عبادت، راه رسیدن به این مقصد اعلاست. بنا بر این، عبادت، هدف متوسّط خلقت انسان است، نه حکمت نهایی آن.
