۱. برخورداری از اراده قوی
نخستین اثر انحصار یارىجویى از خداى سبحان، نیرومندى اراده است. کسى که باور دارد در پشت اسباب و علل طبیعى، اراده مسبِّب اسباب و قدرت مطلق الهى بر جهان حاکم است و او را نقطه اصلى اتّکاى خود در زندگى قرار داده، از نیرومندترین اراده برخوردار است. در روایات فراوانى بر این معنا تأکید گردیده است. از پیامبر صلی الله علیه و آله نقل شده است که فرمود:
۰.مَن سَرَّهُ أن یَكونَ أقوَى النّاسِ، فَلیَتَوكَّل عَلَى اللهِ.۱
۰.هر که خوش دارد قویترینِ مردم باشد، باید به خدا توکّل کند.
در روایتی دیگر، از امام على علیه السلام نقل شده است:
۰.أصلُ قُوَّةِ القَلبِ التَّوكُّلُ عَلَى اللهِ.۲
۰.منشأ قوّت قلب، توکّل به خداست.
نیرومندى اراده در پرتو اعتماد به خدا، زمینهساز دستیابى انسان به قلّه کمالات است. از این رو در روایتى از امام جواد علیه السلام آمده است:
۰.الثِّقَةُ بِاللهِ تَعالىٰ ثَمَنٌ لِكُلِّ غالٍ، وَ سُلَّمٌ إلىٰ كُلِّ عالٍ.۳
۰.اعتماد به خداوند متعال، بهاى هر چیز گرانسنگ است و نردبان هر مرتبه والاست.
۲. احساس بىنيازى و عزّت
دومین نقش انحصار توکّل به خداى سبحان، احساس بىنیازى و عزّت نفس است. از امام صادق علیه السلام در این باره روایت شده است که فرمود: