می‌کند. شفاء در تعابیر روایی، معمولاً در مورد بیماری‌ای استفاده می‌شود که بر قلب یا سینه عارض می‌شود. از این موارد، کاملاً اثبات می‌شود که غیظ، همان هیجان باطنی افراد می‌باشد، حالتی که خود فرد، بیش از همه به آن آگاه است و در مواردی که شدید باشد، از آثار و لوازم آن فهمیده خواهد شد.
از سوی دیگر، گفته نمی‌شود که غضب قلبی؛ زیرا همان طور که گذشت، غضب بر مرحله بعد از اراده به فعل اطلاق شده و اعم از غیظ است۱ ؛ بنابراین با توجه به نظر علامه رحمة الله علیه و موارد کاربرد واژه «غیظ»، می‌توان نتیجه گرفت که در واقع، «غیظ» معادل «خشم» در فارسی است؛ زیرا شامل حالت هیجانی خاص می‌شود و غضب، رفتار پرخاشگرایانه است که شامل اراده انجام رفتاری تند همراه غیظ درونی است؛ ولی غیظ، سطوح و مراتب هیجانی شدیدتری را شامل می‌شود که لزوماً همه آن به عمل غضب تبدیل نمی‌شود. به دلیل ارتباط تنگاتنگ مفهوم غیظ و غضب، گاهی در نقل مضمون روایات ممکن است، به جای همدیگر به کار روند و یا غیظ به جای غضب مثبت آمده باشد؛ مانند روایتی که از امیرمؤمنان علیه السلام وارد شده است:
مَن خَافَ اللهَ لَم یشفِ غَیظَه.۲
هر کس از خداوند بترسد خشمش فرو نمی‌نشیند.
همچنین، روایت دیگری از امام صادق علیه السلام درباره سرنوشت انسان و بی‌تفاوتی نقل شده است و آن حکایتی است که خداوند، دو فرشته خویش را به سوی مردم شهری فرستاد. زمانی که به شهر رسیدند، مردی را دیدند که خدا را می‌خواند و سخت ناله می‌کرد. یکی از دو فرشته به همراهش گفت: «آیا این دعا کننده را می‌بینی؟» گفت:
