كه نيازمند است اكنون در اين مرحله باشد ، تا گلى شود . ما آن را آنچنان كه هست مى پذيريم و بردبارانه ، منتظر شكوفايى اش مى نشينيم.
ما بايد خود را به عنوان : نقّاشى هايى كه در فرايند تكميل خود هستيم ، غنچه هايى كه تبديل به گل مى شويم و انسان هايى كه در مسير تكامل هستيم، ملاحظه كنيم.
براى افزايش پذيرش خود، ابتدا بايد موقعيت هايى را كه در آنها احساس ارزش شخصى يا پذيرش شخصىِ خود را از دست داده ايم ، كشف كنيم .
اين موقعيت ها مى توانند امور زير باشند:
۱ . ديگران از ما چيزى مى خواهند و ما جواب مثبت به آنها نمى دهيم يا اصلاً به آنها پاسخ نمى دهيم.
۲ . اشتباهى را مرتكب شده ايم يا شكست يا عدم توفيقى را در برخى تلاش هايمان داشته ايم.
۳ . ديگران را در وظايفى خاص يا در مورد ويژگى هايى خاص : مثل : هوش، توانايى هنرى، سخنرانى، اقتصاد، ورزش، آشپزى، موفّقيت شغلى يا حرفه اى، داشتن دوستان و بچه هاى موفّق، و... از خودمان ، لايق تر ارزيابى كنيم.
۴ . ديگران توجّه، عزّت و احترام بيشترى را در موقعيت گروهى ، به خود اختصاص مى دهند.
۵ . ديگران ، بيشتر بر ما مقدّم شده اند.
۶ . ما خود را داراى عيوب و نواقص زيادى تشخيص داديم.
۷ . ديگران از شما خشمگينانه انتقاد مى كنند يا شما را طرد مى كنند.
۸ . ديگران ، با ما موافق نيستند يا اعتقاد دارند كه ما اشتباه مى كنيم.
۹ . ديگران ، قادرند كه ما را اداره كنند و ما را تحت سلطه خود درآورند .

بگذاريد به طور طبيعى و بدون ترس يا شك به خود ، رشد كنيم . ما همه در مدرسه رشد معنويت ، دانش آموز كلاس اوّليم ؛ امّا براى اين كه سال آينده ، در كلاس دوم باشيم و در سال بعد ، كلاس سوم و... به آماده سازى خود نيازمنديم .
ما بايد ياد بگيريم كه خودمان را با وجود كاستى ها، ضعف ها و اشتباهات بپذيريم. اگر احساسات عميق امنيت ^۱ و خودارزشمندىِ ^۲ خود را تقويت كنيم ، مى توانيم در موقعيت بيشترى ، خود را ببخشيم و دوست داشته باشيم.
ما انسان ها معصوم نيستيم . به هر حال ، جهل و ترس ، ما را به كارهايى وادار مى كنند كه شايد درست نباشند. پذيرش خود ، به اين معنا نيست كه ما خطاها و ضعف هاى خود را نشناسيم و نپذيريم و به دنبال اصلاح خود نباشيم و خود را از اين موانع ، رهايى نبخشيم ؛ بلكه ما مى توانيم استعدادهاى درونى خود را در تمامى سطوح ، آشكار كنيم.
ما هيچ گاه يك نقّاشى نيمه تمام را طرد نمى كنيم ؛ بلكه آن را به عنوان يك كار ناقصى كه نياز به تكميل دارد ، مى پذيريم. ما نيز همچون آن نقّاشى ناقصيم و نياز به تكميل داريم ؛ بنا بر اين بايد جهت تكميل و اصلاح خود بكوشيم ، نه اين كه خود را طرد كنيم.
ما در مرحله اى از فرايند تكامل هستيم و شناخت و اصلاح نواقص ما ، بخشى از اين فرايند است . با اين شناخت، ما ضعف ها و شكست هاى خود را تحمّل نموده ، درك مى كنيم.
يك غنچه، با اين كه زيبايى پنهان خود را آشكار نكرده است ، ولى ما آن را طرد، نكوهش و محكوم نمى كنيم. ما مى دانيم كه آن غنچه ، در مسيرى است