درآمد

در اين فصل، انديشه‏هاى تنى چند از ديگر دانشوران حلّى را بر مى‏رسيم. چينش اين دانشوران، بر اساس تقدّم زمانى است، نه الزاماً اهمّيت انديشه‏ها و آثار آنان. همچنين يادآور شويم كه علّت حديثْ محور ناميدن اين چند تن، شباهت‏هاى نسبى‏اى است كه ميان گونه برخورد آنها با حديثْ ديده مى‏شود. توضيح و تبيين حديث‏گرايى اين دانشوران، بويژه سيّد على ابن طاووس، در فصل پنجم صورت مى‏بندد؛ ولى كاربرد پيشاپيش اين عنوان در اين فصل، از روى پيش‏داورى نبوده است؛ بلكه به جهت ضرورت، بايد عنوانى را كه به انديشه‏هاى آنان نزديك بنمايد، براى اين فصل برمى‏گزيديم و عنوانى مناسب‏تر از «دانشوران حديث‏گرا» به نظر نرسيد. با اين درآمد، به سراغ بررسى انديشه‏هاى دانشوران اين جريان مى‏رويم.

يك. يحيى بن حسن حلّى (ابن بطريق حلّى) (۵۲۳ - ۶۰۰ق)

ابن بطريق حلّى، دومين شخصيّت حلّى است كه آثارى از وى به دست ما رسيده است، ظاهراً ابن حجر، كهن‏ترين شرح حال موجود در باره ابن بطريق را نوشته است. او در لسان الميزان، چنين آورده است:
وى فقه و كلام را برپايه مذهب اماميّه، نزد أخمص رازى‏^۱آموخت. نحو و لغت و نظم و نثر را نيز