غاليانه دانسته‏اند؛
- نسبت دادن «أصالة العدالة» در حوزه رجال به علّامه حلّى رحمه اللّه .

پيشنهادها

روشن است كه اين پژوهش، گامى آغازين براى بررسى جامع‏تر مكتب حديثى حلّه و انديشه‏هاى دانشوران آن است و هنوز ابعادى از اين حوزه حديثى، جاى بررسى و موشكافى بيشتر دارد. اينك به برخى از محورهاى پيشنهادى كه مى‏توانند موضوع نوشتارى ديگر باشند، اشاره مى‏كنيم:
الف - آيا مكتب حلّه، از انديشه‏هاى دانشوران سنّى روزگار خود، اثر پذيرفته است ؟ اساساً تعامل دانشوران حلّى با انديشه‏هاى سنّيانِ سده‏هاى هفتم و هشتم هجرى چگونه بوده است؟
گر چه ما در اين نوشتار به برخى تعامل‏ها و گاه تقابل‏هاى دانشوران حلّه با اهل تسنّن پرداخته‏ايم؛ ولى بررسى ما جز در مواردى معدود، مانند ادّعاى تأثيرپذيرى علّامه حلّى يا سيّد احمد ابن طاووس در تقسيم‏بندى چهارگانه حديث، از سنّيان - كه به وسيله اخباريان مطرح شده بود - ، چندان به زواياى انديشه‏شناختى معطوف نيست و بيشتر به فعّاليت‏هاى علمى و نگارشى دانشوران حلّه پرداخته است. از ديرباز، يكى از نقدهاى جدّى اخباريان بر علامه حلّى و پيروان ايشان، آن بوده است كه قواعد اصولى اهل سنّت را در نگاشته‏هاى خود به كار گرفته‏اند.^۱ آيا دادن اين نسبت، درست است؟ و آيا تأثيرى بر روند حديث‏پژوهى آنان نيز داشته است؟
ب - ارتباط دانشوران حلّه با ديگر عالمان روزگار خود
گر چه به هنگام شخصيت‏شناسى عالمان حلّه، به برخى از اين گونه ارتباطها اشاره كرديم؛ ولى هنوز هم در اين باره، موضوعات درخور پژوهشى وجود دارد كه در باره آنها مى‏توان سخن گفت؛ مانند ارتباط ابن شهرآشوب با حوزه حلّه،^۲ استفاده علّامه حلّى از برخى ديدگاه‏هاى عالمان ايرانى‏اى همچون ابو منصور احمد بن ابى طالب طَبرِسى، نويسنده الاحتجاج،^۳ و قطب راوندى‏^۴ كه

- زير سؤال بردن ميراث روايى سيّد ابن طاووس در حوزه دعا، به بهانه انشاى دعا توسّط وى؛
- نسبت دادن تحليل صوفيانه از قيام سيّد الشهدا عليه السلام به سيّد ابن طاووس؛
- انتساب ديدگاه‏هاى باطنى‏گرايانه به وى؛
- بى اعتبارى الملهوف وى، به بهانه عدم يادكرد سند يا گزارش مطالبى كه برخى، آنها را