شدن براى سيّد و استفاده از اجازات روايى وى بوده است.
۱۳. انديشه‏هاى سيّد ابن طاووس، به روشنى از ديدگاه‏هاى شيخ طوسى و ديگر محدّثان اماميّه اثرپذيرفته است و پس از او نيز در ميان اخباريان و به تناسب موارد، در ميان گروه فراوانى از اصوليان، مورد پذيرش يا استفاده، ولو به شكل نقل يا نقد آن، بوده است، هر چند ميان ديدگاه‏هاى سيّد و اخباريان، تفاوت‏هاى بنيادين ديده مى‏شود.
۱۴. جريان فقه محور، بر مكتب جبل‏عامل نيز تأثير فراوانى نهاده است و پس از حوزه جبل عامل نيز ديدگاه‏هاى جريان فقه‏محور، بويژه تقسيم‏بندى چهارگانه احاديث، در سطح گسترده‏اى به وسيله اصوليان شيعه، به نسبت‏هاى متفاوت، با استقبال رو به رو گشت، گر چه در روزگار شكوفايى مكتب اخباريان با نقدهاى شديد و گسترده‏اى مواجه شد. در مجموع، ديدگاه‏هاى رجالى اين جريان حديثى، در روزگار ما نيز به اَشكال گوناگون بر حوزه‏هاى علمى حاكم است.
۱۵. از زاويه تعامل با اهل سنّت، تا روزگار حيات علّامه حلّى، شاهد پديده‏هايى مانند دريافت اجازه روايى دانشوران حلّه از عالمان سنّى، گسترش مناظرات شفاهى و نوشتارى با اهل سنّت و توجّه به فقه مقارن هستيم؛ ولى پس از علّامه، با توجّه به تفكيك كامل حوزه‏هاى شيعه و سنّى از يكديگر و استقلال داشتن آنها و عدم وجود درگيرى‏هاى علمى مهم، هر سه محور ياد شده، كم‏رنگ مى‏گردد.
۱۶. تقسيم‏بندى چهارگانه علامه حلّى، نه آنچنان كه اخباريان مى‏گويند، ناشى از اثرپذيرى از اهل تسنّن است و نه آن گونه كه اصوليان مطرح كرده‏اند، پيامدِ از دست رفتن قرائنى است كه در دست قدما بوده است؛ بلكه سبب بنيادين ارائه اين تقسيم‏بندى، آن بوده كه علم رجال به خدمت فقه درآمد و مفاهيم رجالى‏اى همچون وثاقت و ضعف، با ملاك‏ها و پيش‏فرض‏هاى فقهى تعريف شد.
۱۷. برخى ارزيابى‏ها در باره عالمان حلّى، نادرست است .