كتاب‌نامه

۱. آراء حول القرآن، سيّدعلي فانى اصفهانى، قم: سيّدعلي فاني اصفهاني، ۱۳۹۹ق.
۲. آيات الأحكام، محمّد بن علي اِسترآبادى، تعليق: محمّدباقر شريف‏زاده، تهران: مكتبة المعراجى، ۱۳۹۴ق.
۳. الإبهاج فى شرح المنهاج على منهاج الوصول إلى علم الاُصول، علي بن عبد الکافي سبكى، تحقيق: شعبان محمّد اسماعيل، قاهره: مكتبة الكليات الأزهريه، ۱۴۰۱ق.
۴. الإتقان فى علوم القرآن، جلال الدين سيوطى، تحقيق: محمّد ابو الفضل ابراهيم، قم: الشريف الرضى ـ بيدار، ۱۳۶۳ق، دوم.
۵. إثبات الهداة، محمّد حر عاملى، تهران: دار الكتب الاسلامية، ۱۳۶۴ق، سوم.
۶. إجازات الحديث، محمّدباقر مجلسى (علّامه مجلسي)، تحقيق: سيّد احمد حسينى، قم: كتاب‌خانه آية اللّه‏ مرعشى نجفى، ۱۴۱۰ق، اوّل.
۷. الإجازة الكبيرة، سيّد عبد الله جزائرى، تحقيق: محمّد سمامى حائرى، قم: كتاب‌خانه آية اللّه‏ مرعشى نجفى، ۱۴۰۹ق، اوّل.
۸. الاجتهاد و التقليد، [امام] روح الله خمينى، قم: مؤسّسه تنظيم و نشر آثار امام خمينى، اوّل، ۱۴۱۸ق.
۹. أجود التقريرات (تقريرات درس ميرزا حسين نائينى)، سيّد ابو القاسم خوئى، تهران: مكتبة البوذرجمهرى، ۱۳۶۷ق، دوم.
۱۰. الاحتجاج، احمد طبرسى، نجف: دار النعمان،۱۳۸۶ق.
۱۱. أحكام القرآن، محمّد بن عبد الله مالکي (ابن ‏عربى)، بيروت: دار الفكر، ۱۳۹۲ق.
۱۲. الإحكام فى اُصول الأحكام، علي آمدى، تحقيق: سيّد الجميلي، بيروت: دار الكتاب العربى، ۱۴۱۸ق، سوم.
۱۳. اختيار معرفة الرجال، محمّدحسن طوسي (شيخ طوسى)، تصحيح: حسن مصطفوى، مشهد: ۱۳۴۸ق، اوّل.

بعد علاّمه مجلسي اضافه مي‌کند: به نظر من، تمام اخباري که در الکافي، الفقيه، التهذيب، الاستبصار و غير اينها از تأليفات شيخ صدوق و برقي و صفّار و حميري و شيخ مفيد و اصول معتبري که در کتاب‌هاي رجال ذکر شده‌اند و من اخبار آنها را در بحار آورده‌ام، مورد عمل‌اند و اينها قوي‌تر از اصول عقليه و استحسانات و قياساتي است که بين متأخّران اصحاب متداول است؛ ليکن در وقتي که مي‌خواهم بين اخبار جمع کنم و يا در وقت تعارض، احوال رجال را رعايت مي‌کنم. ^۱
به هر حال، اخباريان مي‌گويند: منشأ اختلاف در روايات ما تقيّه از اهل خلاف است، نه دسيسه کذب در روايات معصومان عليهم السلام، و بر فرض اين ‌که منشأ اختلاف، دسيسه باشد، ضرورتي ندارد که به اين اصطلاح در حديث پناه ببريم؛ زيرا ائمّه عليهم السلام به ما امر کرده‌اند كه اگر در صحّت خبري شک داشتيم، آن را بر کتاب و سنّت عرضه بداريم. هر خبري که موافق بود، اخذ کنيم و مخالف را طرح نماييم. پس واجب در جدا کردن خبر صادق از کاذب، عرضه داشتن آن بر کتاب و سنّت است و ديگر احتياج به اصطلاح جديد در خبر نيست و پيروي کردن از ائمّه عليهم السلام سزاوارتر از پيروي كردن از غير آنان است. ^۲