شيعه وجود دارد، از اُصول چهارصدگانه اصحاب ائمّه عليهم السلام گرفته شده و آن اصول هم متواتر و يا محفوف به قرائن اند. ۱
روي اين جهت، علم درايه و رجال فوايد زيادي در نزد اخباريان ندارند و ذکر اسناد اين روايات از باب تبرّک و تيمّن ذکر شده است.
محمّدامين استرآبادي مي‌گويد: فايده اجازه در حديث، و ذکر اسناد نسبت به متعلّق احاديثي که متواترند مانند کتُب اخبار اماميه که اجمالاً متواترند و علم به صحّت مضامين آنها داريم، فقط براي تبرّک و تيمّن است و اين، امر مطلوب و مرغوبي است. ۲
بيان شيخ حسين کرکي، اين است: بعد از آن که بيان کرديم احاديث ما صحيح است، فايده علم درايه در نزد ما کم است. اماميه نه احتياج به علم درايه دارند و نه نسبت به آن تأليفي داشته‌اند، و عمده مقاصد آن با روش قدما مخالف است. اوّل کسي که از اصحاب در باره درايه تأليف کرد، شهيد ثاني است که درايه ابن صلاح شافعي را مختصر کرده و بعد شرح نموده است و چون اطّلاع بر عُدّهي شيخ و اُصول محقّق نداشت تا فرق بين طريق قدما و متأخّران را بشناسد، بر شيخ و غير شيخ، در عمل به اخبار، زياد اعتراض کرد. ۳
شيخ حرّ عاملي بعد از آن که طُرُق خودش را به مؤلّفان کتبي که از آنها روايت نقل مي‌کند، ذکر مي‌نمايد، مي‌گويد: اين طُرُق را ذکر کرديم نه به خاطر آن که عمل به اين روايات، توقّف بر آن طُرُق داشته باشد؛ بلکه آن را از باب تبرّک و تيمّن و متّصل شدن سلسله سند به اصحاب عصمت، ذکر کرده‌ايم؛ زيرا آن کتُب متواترند و قرائن بر صحّت و ثبوت احاديث آنها وجود دارد. ۴
1.الفوائد المدنية، ص ۶۰، ۶۵ و ۱۷۶؛ لوامع صاحب‌قراني، ج ۱، ص ۱۰۱ ـ ۱۰۲؛ هداية الاُمّة، ج ۸، ص ۵۸۱؛ وسائل الشيعة، ج ۲۰، ص ۹۶؛ روضة المتّقين، ج ۱، ص ۲۸ ـ ۲۹؛ هداية الأبرار، ص ۸۷ و ۸۹.
2.الفوائد المدنية، ص ۵۳.
3.هداية الأبرار، ص ۱۰۲ و ۱۰۴.
4.وسائل الشيعة، ج ۲۰، ص ۴۹ (الفائدة الخامسة).
