1.الکافي، ج ۵، ص ۲۱۵، ح ۱۲، تهذيب الأحکام، ج ۷، ص ۶۵، ح ۲۸۲.

2.إختيار معرفة الرجال، ص ۳۷۵، ش ۷۰۵.

3.معجم رجال الحديث، ج ۱، ص ۶۱ ـ ۵۹.

4.جواهر الکلام، ج ۳۳، ص ۲ ـ ۵.

5.آنان عبارت‌اند از: جعفر و حسن فرزندان بن سماعه، علي بن رباط و ابن حذيفه (تهذيب الأحکام، ج ۸، ص ۹۸، ذيل ح ۳۲۸ و ح۳۲۹، الإستبصار، ج ۳، ص ۳۱۷، ح ۱۱۲۸).

6.قال لم اسمع في هذا شيئاً، ولکنّه عندي بمنزلة الزاني الّذي يقام عليه الحدّ مرّتين ثمّ يقتل بعد ذلک ( الکافي، ج ۶، ص ۲۵۶، باب حد مرتد، ح ۵، تهذيب الأحکام، ج ۱۰، ص ۱۳۷، ح ۵۴۴).

1.براي نمونه، بر اساس برداشت خود، امام صادق عليه السلام را مهدي موعود مي‌پنداشت واين را به صراحت و قاطعاه نيز گفته بود ( إختيار معرفة الرجال، ج ۱، ص ۳۷۴، ش ۲۵۸). همچنين، اين که با طولاني شدن غيبت، فتنه‌هايي رخ خواهد داد که باعث خروج مردم از دين مي‌شود، به ديده وي عجيب و باورنکردني مي‌آمد (همان، ص ۳۷۵، ش ۲۶۰)؛ در حالي که اين مطلب را از احاديث شيعه مي‌دانست. از آن جا که وي در کوفه مي‌زيسته و در آغاز نيز با مکتب اهل بيت چندان آشنايي نداشته، گويا اين گونه نظريات وي، متأثّر از انديشه‌هاي انحرافي آن روزگار بوده که به‌ويژه در کوفه، رواج بسيار داشته است.

2.بر پايه آنچه شيخ طوسي ( إختيار معرفة الرجال) آورده، او از محبوب‌ترين افراد نزد امام صادق عليه السلام بود (ص ۱۳۵، ش ۲۱۵) و امام از وي رضايت داشت (ص ۱۴۱، ش ۲۲۲ و ص ۳۷۵، ش ۲۶۰) و از اصحاب سرّ امام باقر عليه السلام و از کساني شمرده مي‌شد که باعث دفع بلا از مردم‌اند (ص ۱۳۷، ش ۲۲۰) و اگر افرادي چون او نبودند، احاديث امام از بين مي‌رفت (ص ۱۳۶، ش ۲۱۷).

3.إختيار معرفة الرجال، ص ۲۷۶، ش ۴۹۴.

4.الکافي، ج ۷، ص ۹۱، ح ۱، تهذيب الأحکام، ج ۹، ص ۲۸۰، ح ۱۰۱۳. او احکامي را بر زراره عرضه کرد و گفت: «بگو کدام يک حق است و کدام يک باطل و ديگر روايتش را نقل نکن و ساکت بمان». تعبير ««ولاتروه» نشان مي‌دهد که سخن زراره را از آن جهت معتبر مي‌دانسته که مطمئن بوده او به استناد روايات، اظهار نظر مي‌کند؛ ولي استدلالي که زراره در پاسخ آورده، به گونه‌اي است که گويا همه فروع و تفاصيل را عيناً از زبان امام نشنيده؛ بلکه برخي را با اجتهاد خويش گفته است.

5.إختيار معرفة الرجال، ص ۱۶۷، ش ۲۸۰ و ص ۲۳۸، ش ۴۳۱.

6.رجال النجاشي، ص ۳۲۳ ـ ۳۲۴، ش ۸۸۲.