چهار دسته تقسيم کرده و آن گاه، برخي را از حيث سند و برخي را از حيث دلالت، رد کرده است. ۱به هر حال، گويا به استناد همين روايات است که شريف فتوني، قول تحريف به نقصان را از ضروريات مذهب تشيّع و از بزرگ‌ترين مفاسد غصب خلافت، شمرده است. ۲
کوتاهْ سخن اين که: تحريف قرآن، مستند به اخبار شده، و پذيرفتنش نيز مبتني بر خوش‌بيني به اخبار است و گويا به همين علّت، آن را به اخباريان نسبت داده‌اند و گر نه، رد يا قبول اين نظر، اختصاصي به اخباري يا اصولي ندارد.
در پايان، مناسب است توجّه خوانندگان گرامي را بدين نکته جلب کنيم که به دليل سوء استفاده‌هايي كه خاورشناسان از نظريه تنقيص كرده‌اند، پرداختن به دلايل ردّ آن و دفاع از سلامت قرآن، در سده اخير، بسيار اهمّيت يافته است. از سوي ديگر، برخي از افراد متعصّبي كه در پي آتش‌افروزي ميان پيروان مذاهب اسلامي هستند، شيعه را به عقيده تحريف متهم كرده‌اند و اين را بهانه‌اي براي گم‌راه خواندن شيعيان قرار داده‌اند. از اين رو، بسياري از پژوهشگران معاصر، با تحقيقاتي شايسته و تمام، به شبهه تحريف قرآن پاسخ داده‌اند و ريشه خطا را در اين قول، بر نمايانده‌اند. براي نمونه، مي‌توان از اين آثار نام برد: القرآن الکريم و روايات المدرستين، اثر مرحوم علّامه سيّد مرتضي عسکري؛ سلامة القرآن من التحريف، فتح الله محمّدي (نجّارزادگان)؛ البيان في تفسير القرآن، آية الله العظمي خويي؛ تفسير نمونه، زير نظر آية الله مكارم شيرازي (جلد يازدهم)؛ صيانة القرآن من التحريف، مرحوم محمّدهادي معرفت؛ حقائق هامّة حول القرآن الکريم، سيّد جعفر مرتضي عاملي؛ أُکذوبة تحريف القرآن، رسول جعفريان. البته مرحوم آية الله معرفت در کتاب التمهيد نيز به اين موضوع توجه داشته و مطالب ارزشمندي در لا به لاي بحث، آورده است.
