رضي الدين حسيني، ^۱محمّد بن سليمان بن زوير سليماني، ^۲شيخ يوسف بحراني (م ۱۱۸۶ ق)، ^۳ميرزا حسين نوري (م ۱۳۲۰ ق). ^۴
برخي ديگر از اخباريان، مانند فيض کاشاني (م ۱۰۹۱ ق)، در بعضي از آثار خود، قائل به تحريف شده‌اند و در برخي ديگر، عدم تحريف. ^۵البته در اين گونه موارد، اين احتمال که مراد، دو نوع تحريف باشد، وجود دارد و اظهار نظر دقيق، منوط به واکاوي ريزبينانه در عبارات هر يک از آنان است. مرحوم علّامه سيّد مرتضي عسکري در کتاب ارزشمند القرآن الکريم و روايات المدرستين، فهرستي از روايات باب تحريف و نام تک‌تک راويان ياد شده در اسناد آنها را آورده و همچنين همه کساني را که در طيّ سده‌هاي مختلف تاريخ اسلام، قائل به تحريف بوده‌اند، بر شمرده است. بر اساس تحقيقات وي، قول تحريف، در هر دو گروه شيعه و اهل سنّت، وجود داشته است. وي ريشه اين قول را خلط ميان دو مفهوم وحي مي‌‌داند: يکي «وحي قرآني» به معناي الفاظي که به نام قرآن بر پيامبر خدا صلي الله عليه و آله نازل مي‌‌شده است، و ديگري «وحي بياني» به معناي آنچه پيامبر خدا در توضيح و تبيين قرآن بر زبان مي‌‌رانده و آن هم نوع ديگري از وحي شمرده مي‌‌شده است.
به هر حال، از مباحث گذشته، روشن شد که پذيرفتن تنقيص در قرآن، منحصر در اخباريان و اهل حديث نيست و مخالفان آن نيز اعم از اخباري و اصولي‌اند. ^۶

از آن جا که کليني، روايات بسياري را با مضمون حذف يا کاهش يافتن قرآن نقل کرده، ^۱ و در اوّل کتاب نيز روايات آن را صحيح شمرده، ^۲برخي از اين ظاهر، نتيجه گرفته‌اند که او قائل به تحريف قرآن بوده است؛ ^۳ ولي احتمال دارد كه اين نسبت به کليني، صحيح نباشد؛ زيرا نقل روايت، غير از اعتقاد به آن است، چنان که شيخ صدوق نيز بعضي از اين روايات را در کتاب من لا يحضره الفقيه و غير آن، ذکر کرده، در حالي كه قائل به عدم تحريف است. ^۴
مهم در اين کتاب، اين است که بيشتر اخباريان متأخّر نيز به پيروي از اين افراد، قائل به نقيصه و کاهش در قرآن شده‌اند؛ ^۵از آن جمله‌اند: محمّد امين استرآبادي (م ۱۰۳۶ ق)، ^۶محمّدتقي مجلسي (م ۱۰۷۰ ق)، ^۷سيّد هاشم بحراني (م ۱۱۰۷ يا ۱۱۰۹ ق)، ^۸شيخ عبد العلي حويزي، ^۹محمّدباقر مجلسي (م ۱۱۱۰ ق) و شاگردش محمّد صالح مازندراني (م ۱۰۸۱ يا ۱۰۸۶ ق)، ^۱۰سيّد نعمة الله جزايري (م ۱۱۱۲ ق)، ^۱۱ابو الحسن عاملي نباطي فتوني (م حدود ۱۱۴۰ ق)، ^۱۲سيّد محمّد