شيخ حرّ از استادان بسياري بهره برد يا اجازه روايت گرفت، و به همين ترتيب، عدّه فراواني نيز در نزد او شاگردي کردند، يا اجازه روايت داشته‌اند. اما آنچه ويژگي بي‌بديل او در ميان عالمان سده‌هاي اخير شمرده مي‌‌شود، زحمات بسياري است که در راه احيا، تهذيب و نشر علوم اهل بيت عليهم السلام متحمّل شد که حاصلش چندين کتاب و رساله کم‌نظير و پرمنفعت است. مصحّح أمل الآمل، ۵۵ اثر از آثار وي را شمارش کرده است. ^۱
۱. تفصيل وسائل الشيعة إلي تحصيل مسائل الشريعة؛ معروف به وسائل، که در شب جمعه ۲۸ ذي‌حجّه سال ۱۰۸۸ ق، پس از بيست سال، از تأليف آن فارغ شده است. وسائل، اثري ارزشمند مشتمل بر ۳۵۸۶۸ حديث فقهي است که از مصادر اصلي همه فقهاي عصر ما، و از کتاب‌هاي معتبر شيعه، همچون کتب اربعه به شمار مي‌‌آيد. اين کتاب، ابتدا در شش مجلّد رحلي، و چاپ جديد آن، در بيست و سپس سي جلد، به چاپ رسيده است. وي در کتابي به نام تحرير وسائل الشيعة، به شرح و بيان روايات اين کتاب پرداخته است. ^۲
شيخ حرّ عاملي در اين کتاب، به سبک محدّثان سده‌هاي نخست، کوشيده است که حکم شرعي را با بهره بردن از عين الفاظ حديث، بيان کند. وي رأي خويش را با عنواني که براي هر باب بر گزيده، اعلام داشته است. اين عناوين به‌ويژه در جلد هجدهم، با مشرب اخباريگري، سازگارند؛ مانند اين که مي‌گويد: تا فقيه يقين به حکم شرعي نداشته باشد، فتوا دادن براي او جايز نيست؛ ^۳و بايد توقّف و احتياط کند؛ ^۴تقليد کردن از غير معصوم، جايز نيست مگر در مواردي که مدرک حکم، نصّي از معصوم بوده باشد؛ ^۵ظواهر آيات قرآن،بدون تفسيري که از اهل بيت عليهم السلام، حجّيت

گزيد. ^۱او بي شک ، از بزرگان مکتب اخباري بوده و در اين باره، بسيار قاطعانه سحن مي‌‌گفته است؛ چنان که به نقلي، شهادت طلبه‌اي را که زبدةي شيخ بهايي مي‌خوانده، به خاطر اين که اصول فقه مي‌خواند، ردّ کرد. ^۲همچنين از مسير انتخاب شده براي طلاّب آن زمان، گله داشته است. در اين باره مي‌گويد:
وسوسه بر بسياري از مردم غالب آمده، سعي و کوشش خود را در غير علوم اهل بيت عصمت عليهم السلام که از هر لغزش و عيبي منزّه‌اند، مصروف داشته‌اند... . ^۳
وي در سال ۱۰۸۵ ق، از مشهد رضا عليه السلام به اصفهان سفر کرد و در پيِ ديدار با علّامه مجلسي، علّامه او را به ديدن شاه سليمان صفوي برد و در مجلس شاه، صحنه‌اي فراموش نشدني پيش آمد. ^۴بسياري از علماي اصفهان، با ديدنِ عظمت علمي و ديني شيخ حرّ، از شاه سليمان خواستند که او را از بازگشت به مشهد، منصرف کند. شاه هم او را براي اقامه نماز، به اصفهان دعوت کرد؛ ولي او از سرِ علاقه به اقامت در جوار ثامن الائمّه عليهم السلام، نپذيرفت و به خراسان بر گشت. بعد از مدتي، شاه سليمان منصب قاضي القضاتي و شيخ الاسلامي، بزرگ‌‌ترين منصب امور شرعي و مدنيِ ديار خراسان را به او سپرد. ^۵