1.همان، ج ۱، ص ۸ ـ ۳.

2.روضة المتّقين في شرح کتاب من لا يحضره الفقيه، ج ۱، ص ۴۵۱.

3.به گمان صدوق، خداوند متعال اين اسهاء در نماز را براي نبي اکرم صلوات الله عليه قرار داد تا به سبب آن، دانسته شود که او نيز بنده خدا است؛ مبادا او را معبود خود قرار دهند. نيز به همين جهت، خواب را براي او بدون قصد و اختيار قرار داد تا مردمان بدانند آن که هرگز خوابش نبرَد، فقط خدا است. افزون بر اين، خداوند اين سهو و خواب را که براي پيامبرش قرار داد، براي رحمت اين امّت بود تا مبادا شخصي که براي نماز صبح، خواب مانده و يا در نماز، دچار سهو و نسيان شده، ديگران او را ملامت و سرزنش کنند؛ چراکه چنين چيزي، براي پيامبرش هم رخ داده است. و ديگر اين که آنان را در عمل، با دستور سهو آشنا کند. اينها حکمت‌هايي است که در برخي از روايات، بدانها تصريح شده است. ( تهذيب الأحکام، ج ۲، ص ۳۴۵، ح ۱۴۳۳؛ الکافي، ج ۳، ص ۳۵۶، ح ۳، و ص ۳۵۷، ح ۶).

1.الإستبصار، ج ۱، ص ۳۷۱، ذيل ح۱۴۱۱.

2.کتاب من لا يحضره الفقيه، ج ۱، ص ۲۳۴، ذيل ح۱۰۳۱. توجه کنيد که عدول از «سهو» به «اسهاء» نيز خود نيازمند اجتهاد و استدلال عقلي است.

3.ابو علي حائري (م ۱۲۱۶ق) مي‌گويد: بسياري از قدما به‌ويژه قمّي‌‌ها و ابن غضائري، اعتقادات مخصوصي در باره ائمه عليهم السلام بر حسب اجتهادات خود از روايات داشته‌اند که جايز نمي‌دانستند کسي از آن خارج شود، و چنانچه کسي خارج مي‌شد نسبت غلوّ به او مي‌دادند. روي همين حساب هر کسي سهو النبي را قبول نداشته باشد در نزد آنان غالي است؛ چراکه غلات در ميان مخفي و مخلوط بودند و شناخته نمي‌شدند، لذا به کوچک‌ترين شبهه‌اي طرف را متّهم به غالي بودن مي‌کردند (منتهي المقال في أحوال الرجال، ج ۱، ص ۷۷).

4.الکافي، ج ۳، ص ۳۵۷ ـ ۳۵۵، ح ۱، ۳ و ۶.