۵۹۲۶. تفسير القمّى ـ در تفسير اين سخن خداى متعال : «در آن، هر [گونه ]كارى [به نحو ]استوار، فيصله مىيابد» ـ : «در آن، فيصله مىيابد» ، يعنى در شب قدر. «هر كارى [به نحو] استوار» ، يعنى خداوند، هر كارى اعم از حق و باطل را مقدّر مىكند و نيز آنچه را كه در اين سال رخ مىدهد و براى او در آن، بَدا و مشيّت است. او هر چه را بخواهد (از : اَجَلها و روزىها و بلاها و حوادث و بيمارىها) مقدّم يا مؤخّر مىدارد و هر چه را بخواهد، مىافزايد و هر چه را بخواهد، مىكاهد و پيامبر خدا آن را به امير مؤمنان، و امير مؤمنان، آن را به امامان عليهمالسلامالقا مىكند تا به امام زمان عليه السلام برسد و در آن، بدا و مشيّت ، و (حق) تقديم و [حقّ ]تأخير را براى خود شرط مىكند (براى خود محفوظ مىدارد) .
راوى مىگويد : اين حديث را پدرم ، به نقل از ابن ابى عمير ، از عبد اللّه بن مسكان ، از امام باقر و امام صادق و امام كاظم عليهمالسلام برايم نقل كرد .
۵۹۲۷. الاُصول الستّة عشر ـ به نقل از سليمان طلحى ـ : به امام باقر عليه السلام گفتم : مرا از آنچه رسولانْ از جانب پروردگارشان خبردار شده و آن را به قومشان رساندهاند ، آگاه كن كه: آيا براى خدا در آن، بَدا هست؟
فرمود : «البتّه من به تو نمىگويم كه او چنين مىكند ؛ ولى اگر بخواهد، مىكند» .
۵ / ۴
احاديثى كه ظاهر آنها عدم امكان بدا در قضاى محتوم است
۵۹۲۸. امام باقر عليه السلام : همانا نزد خدا نوشتههايى است كه هر كدام از آنها را بخواهد، مقدّم مىدارد و هر كدام را بخواهد، به تأخير مىاندازد . پس هر گاه شب قدر فرا رسد ، خداوند در آن ، هر چيزى را كه تا شب قدر ديگر رخ مىدهد ، فرو مىفرستد . اين، معناى گفته خداست كه : «و هر كس اَجَلش فرا رسد ، هرگز خدا [آن را] به تأخير نمىافكند» ؛ يعنى زمانى كه آن [اجل] را فرو فرستد و نويسندگانِ آسمانها آن را بنگارند، و اوست كه آن را به تأخير نمىاندازد .
