مَن قالَ هذا فَأَخزاهُ اللّهُ ، قُلتُ : أرَأَيتَ ما كانَ وما هُوَ كائِنٌ إلى يَومِ القِيامَةِ ، ألَيسَ في عِلمِ اللّهِ ؟ قالَ : بَلى ، قَبلَ أن يَخلُقَ الخَلقَ . ۱ از امام صادق عليه السلام پرسيدم : آيا امروز ، خداوندْ چيزى را مىداند كه ديروز نمىدانسته است؟ فرمود : «نه . هر كس اين را بگويد ، خداوند ، خوارش كند!» . گفتم : نظرتان اين است كه هر چه تاكنون بوده و هر چه تا قيامت خواهد بود ، در علم خدا هست؟ فرمود : «آرى ، پيش از آن كه خَلق را بيافريند» .
بنا بر اين ، به اعتقاد اماميّه ، منشأ بَداى خداوند ، نادانى نيست و اگر كسى به چنين بَدايى ـ كه همان بَداى موجود در ميان انسانهاست ـ معتقد باشد ، با اين اعتقادش علم مطلق خدا را انكار كرده و اعتقادى باطل و بر خلاف ضروريّات عقايد اسلامى دارد ؛ چرا كه در ميان علماى اماميّه ، حتّى يك نفر را نيز نمىتوان يافت كه بَداى ناشى از نادانى را به خدا نسبت دهد .
آثار اعتقاد به بَدا
آموزه بَدا ، آثار مهمّى در حوزههاى برجسته اعتقادى ، يعنى : خداشناسى ، پيامبرشناسى ، امامشناسى و انسانشناسى دارد .
الف ـ خداشناسى
مهمترين اثر اعتقاد به بَدا ، اثبات قدرت و آزادى مطلق خداست ؛ چرا كه بر اساس امكان بَدا براى خداوند ، تا زمانى كه فعل و حادثهاى خاص در عالمْ رخ نداده است ، ممكن است كه خدا تقدير را عوض كند و آن حادثه خاص ، واقع نشود ، حتّى اگر مشيّت و تقدير و قضاى او به آن حادثه تعلّق گرفته باشد . بنا بر اين ، هيچ چيز حتّى قضا و قدر الهى نمىتواند قدرت و مالكيّت خدا را محدود سازد و دست او را ببندد . قرآن كريم مىفرمايد :
