است، محال است مرتكب فعل قبيح گردد . در برخى از آياتى كه ظلم را از خداوند متعال نفى مى كنند، به اين دليل نيز اشاره شده است .
۲ . همراهى ظلم و نياز
در يك تحليل دقيق و روشن، ريشه ظلم، يا جهل است ، يا نفع ، يا ترس و يا تركيبى از آنها و ريشه عميق تر آن ، «نياز» است . از اين رو ، محال است ذات بى نياز ، مرتكب ظلم گردد، چنان كه در دعايى از اهل بيت عليهم السلام آمده است :
قَد عَلِمتُ ـ يا إِلهي ـ أَنَّهُ لَيسَ في حُكمِكَ ظُلمٌ وَلا في نَقِمَتِكَ عَجَلَةٌ ، وإنّما يَعجَلُ مَن يَخافُ الفَوتَ ، وَيَحتاجُ إِلَى الظُّلمِ الضَّعيفُ ، وَقَد تَعالَيتَ يا إلهي عَن ذِلكَ . ۱ اى معبود من! حقيقتاً دانستم كه در حكم تو ، ستمى و در عذابت ، شتابى نيست . آن كسى شتاب دارد كه مى ترسد از دست بدهد و ناتوان [است كه] ، به ستم نياز دارد و تو بسى برتر از اينهايى .
۳ . همراهى عدل و حكمت
حكمت خداوند متعال ، ايجاب مى كند كه هر چيزى را در جاى خود قرار دهد و اين، همان تعريف عدل به مفهوم عام آن است . بنا بر اين ، حكمت خداوند از عدالت او قابل تفكيك نيست، چنان كه از پيامبر خدا در مقام نيايش ، روايت شده است :
أَنتَ العَدلُ الَّذي لا يَظلِمُ وَأَنتَ الحَكيمُ الَّذي لا يَجورُ. ۲ تو ، آن دادگرى هستى كه ستم روا نمى دارد و تو ، آن حكيمى هستى كه جفا نمى كند .
