۲۲۵.امام رضا علیه السّلام -به يونس بن عبدالرحمان -: اى يونس! براى مردم، سخنى [و حديثى] بگو که مىشناسند و از آنچه نمىشناسند، رهايشان کن!
ر. ک: ص ۲۹۳ (رعايت ظرفيت مخاطب).
و - افشاى اسرار اهل بيت
۲۲۶.امام رضا علیه السّلام: اگر علما (ائمه) کسانى را مىيافتند که [اسرار را] برايشان بگويند و آنها رازدارى کنند، قطعا مىگفتند و حکمت را بيان مىکردند؛ امّا خداى عز و جل شما را به فاش ساختن آزمايش کرده است [و رازدار نيستيد]. شما مردمى هستيد که در دلهايتان، دوستمان داريد؛ ولى کردارتان خلاف آن است.
۲۲۷.امام صادق علیه السّلام: خداوند عز و جل، افرادى را به دليل افشاگرى، ملامت کرده است، آنجا که مىفرمايد: «و چون خبرى، چه ايمنى و چه ترس به آنها رسد، آن را افشا مىکند». پس بپرهيزيد از افشاگرى!
۲۲۸.امام صادق علیه السّلام: کسى که حديث ما را به زيانمان فاش سازد، به منزله کسى است که حقّ ما را انکار کند.
۵ / ۷
جواز نقل معناى حديث
۲۲۹.اُسْد الغابة- به نقل از سليمان بن اکيمه -: گفتم: اى پيامبر خدا! من از شما حديث مىشنوم؛ امّا نمىتوانم آن را همان گونه که مىشنوم، [به ديگران] برسانم. حرفى، کم و زياد مىشود. فرمود: «اگر حرامى را حلال و حلالى را حرام نمىکنى و معنا را در مىيابى، اشکالى ندارد».
۲۳۰.الكافى- به نقل از محمّد بن مسلم -: به امام صادق علیه السّلام گفتم: حديثى را از شما مىشنوم و آن را کم و زياد مىکنم. فرمود: «اگر معانى آن را برسانى، اشکالى ندارد».
