با قرآن مخالف است، حجّیت نمىیابد و پیامبر صلی الله علیه و آله و امامان علیهم السلام به ما پیروان خود چنین رهنمود دادهاند که هیچ حدیث مخالف قرآن را از آنان ندانیم و به آنان منتسب نسازیم. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله مىفرماید:
۰.إذا جاءَكُمُ الحَدیثُ فَاعرِضُوهُ عَلىٰ كِتابِ اللهِ، فَإن وافَقَهُ فَخُذُوهُ، وَ إلّا فَرُدُّوهُ.۱
۰.چون حدیثى را [از من] براى شما نقل کردند، آن را بر کتاب خدا عرضه بدارید. اگر با آن موافق بود، بپذیرید، و گر نه آن را باز گردانید.
نقل شیعى این حدیث، کاملتر است. شیخ کلینى با سند خود از امام صادق علیه السلام چنین روایت مىکند:
۰.خَطَبَ النَبىُّ صلی الله علیه و آله بِمِنىً، فَقالَ: أیُّهَا النّاسُ! ما جاءَكُم عَنّى یُوافِقُ كِتَابَ اللهِ فَأنَا قُلتُهُ، وَ ما جاءَكُم یُخالِفُ كِتابَ اللهِ، فَلَم أقُلهُ.۲
۰.پیامبر صلی الله علیه و آله در مِنا سخنرانى کرد و فرمود: «اى مردم! آنچه از جانب من به شما رسید که موافق کتاب خدا بود، آن را گفتهام و آنچه به شما رسید که با کتاب خدا مخالف بود، من آن را نگفتهام».
امامان علیهم السلام بر این معیار جاویدان، تأکید کردهاند و حدیثِ مخالف قرآن را باطل و بیهوده دانستهاند. کلینى، احادیث گوناگونى را در این باره نقل کرده که متن یکى از آنها چنین است:
۰.ما لَم یُوافِق مِنَ الحَدیثِ القُرآنَ فَهُوَ زُخرُفٌ.۳
۰.هر حدیثى که با قرآن موافق نباشد، سخنى بیهوده است.
این چند حدیث، تنها بخشى از انبوه احادیث در این زمینه اند و نیز غیر از حدیث مشهور ثقلین اند که در آن، پیامبر اکرم با اعلام جدایى‌ناپذیرى قرآن و
