مقدّمه
نزول قرآن، اثرى عظیم در فرهنگ و تمدّن بشر نهاد و آرزومندان کمال را به آستان خود درآورد. بیش از همه، این دانشیان بودند که با بهرهگیرى از همه فراوردههاى علمى، خوراک جانِ خویش را از آیات نغز قرآن، به دست آوردند. تلاشگران عرصه دانش با کوششهاى پیگیر خود، توشههاى راه کمال را در قرآن جُستند و سپس سوغاتهاى گلگشت خود در بوستان قرآن را براى همگان به ارمغان آوردند.
از این میان، آنان که توفیق، رفیق راهشان شد، دریافتِ پیام قرآن را در رجوع به تبیین‌گران حقیقى قرآن دیدند و به آستانه راسخان در علمى بار یافتند که خود، قرآنِ ناطق بودند؛ کسانى که سینههایشان، جایگاه آیات الهى و دلهایشان، خزانه علم اعطایى بود؛ پیشوایانى که سرایشان، جایگاه وحى و جای آمد و شدِ فرشتگان بود و سخنانشان، قرآن صاعد.
پیشوایان، هر جا و هر گاه که میسّر بود، به وظیفه الهى خود در تبیین آیات الهى پرداختند و تفسیرى گران‌قدر و پُرگستره از قرآن را در طول حدود سه قرن، شکل بخشیدند. راویان و نویسندگان حلقه زده بر گِرد این ستارههاى درخشان نیز میراث گران‌بهاى آنان را ارج نهادند و با حراست و حفاظتِ پیوسته از این ودیعت ارزشمند، آن را به روزگار کنونى رساندند.
اینک بر ماست که این امانت را پاس بداریم و در حدّ توان خویش، پرتوى از آن برگیریم و راه خود را روشن سازیم. کتاب پرتوى از تفسیر اهل بیت علیهم السلام، راهى
