همچنین در روایتی از امام صادق علیه السلام روایت شده که فرمود:

۰.مَنْ ظَلَمَ‏ سَلَّطَ اللَّهُ‏ عَلَیهِ مَنْ یظْلِمُهُ أَوْ عَلَی عَقِبِهِ‏ أَوْ عَلَی عَقِبِ عَقِبِهِ.

هر که ستم کند، خداوند کسی را می‏گمارد که بر او یا فرزندان یا فرزندان فرزندان او ستم کند.

راوی از ایشان سؤال می‏کند: او ظلم کرده، چطور خداوند بر فرزندان یا نوه‏های او ظالمی را مسلط می‏فرماید؟

امام علیه السلام فرمود:

۰.إِنَّ اللَّهَ عز و جل یقُولُ: (وَ لْیخْشَ الَّذِینَ لَوْ تَرَکوا مِنْ خَلْفِهِمْ ذُرِّیةً ضِعافاً خافُوا عَلَیهِمْ فَلْیتَّقُوا اللَّهَ وَ لْیقُولُوا قَوْلًا سَدِیداً).^۱

خداوند عز و جل می‏فرماید: «و آنان که اگر فرزندان ناتوانی از خود بر جای بگذارند بر [آینده‏] آنان بیم دارند، باید [از ستم بر یتیمان مردم نیز] بترسند. پس باید از خدا پروا دارند و سخنی [بجا و] درست گویند».

۲. خداوند درباره سخنان پیامبر صلی الله علیه و آله می‏فرماید:

(وَ مَا ینطِقُ عَنِ الهَوَی * إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْیٌ یوحَی).‏^۲

و هرگز از روی هوای نفس سخن نمی‏گوید. آنچه می‏گوید، چیزی جز وحی که بر او نازل شده نیست.

این آیات، اگر چه به قرینه مقام و سیاق دلالت دارد که قرآن یا دعوت پیامبر صلی الله علیه و آله برخاسته از رای و هوی و هوس او نیست، بلکه آن وحی و سخن الهی است،^۳ اما طبق مبانی «امکان رهایی آیات از پیوندهای متنی و فرامتنی» این آیات شامل تمامی سخنان

تأویلاتی اختصاصی و غیر قابل بازگشت به ظاهر آیات باشد که در افق فهم مخاطبان امام باقر علیه السلام نگنجد، فرمان دادن آنان به پرسش از مدرک قرآنی آن لغو خواهد بود و ممکن است سبب ابهام و تردید مخاطبان گردد؛ چنان که در نمونه‏ای که امام باقر علیه السلام ارائه داد مفاهیم روایت نبوی را به ظاهر آیات قرآن ارجاع نمود.

بنا بر این روایت، احادیث معصوم علیه السلام برداشت‏هایی است از آیات، که گاه به ریشه قرآنی آن اشاره می‏کند و گاه خیر. البته چون بخشی از روایات معصومان بیان جزئیات و تفاصیل احکام قرآنی یا تاریخ انبیای گذشته هستند که در ظاهر قرآن نیامده‏اند، لذا باید مفاد این روایت را تخصیص زد و گفت بیشتر روایات غیر تفسیری معصومان علیهم السلام برگرفته از ظواهر آیات هستند.

به عنوان نمونه‏ای از اشاره معصومان علیهم السلام به ریشه قرآنی سخنان خود، می‏توان به این روایت از امام صادق علیه السلام اشاره نمود که ایشان به معاویه بن وهب فرمود:

۰.یا مُعَاوِیةُ! مَنْ أُعْطِی ثَلَاثَةً لَمْ یُحْرَمْ ثَلَاثَةً؛ مَنْ أُعْطِی الدُّعَاءَ أُعْطِی الْإِجَابَةَ وَ مَنْ أُعْطِی الشُّکرَ أُعْطِی الزِّیادَةَ وَ مَنْ أُعْطِی التَّوَکلَ أُعْطِی الْکفَایةَ. فَإِنَّ اللَّهَ عز و جل یقُولُ فِی کتَابِهِ‏: (وَ مَنْ یتَوَکلْ عَلَی اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ) وَ یقُولُ‏: (لَئِنْ شَکرْتُمْ لَأَزِیدَنَّکمْ‏) وَ یقُولُ:‏ (ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکمْ)‏.^۱

ای معاویه! سه چیز به هر کس داده شود از سه چیز محروم نمی‏گردد: به هر که دعا داده شود پذیرفتن آن نیز داده می شود، و به هر که سپاسگزاری داده شود افزونی [نعمت] عطا می‏گردد، و به هر که توکّل داده شود کفایت [امور] نیز داده می‏شود. سپس فرمود: آیا کتاب خدا را خوانده‏ای: «هر که بر خدا توکّل کند خدا برای او بس است» و فرموده: «اگر سپاسگزاری کنید شما را افزون می‏کنم» و فرموده: «مرا بخوانید تا دعای شما را مستجاب کنم».