فصل دوم : شرك
۲ / ۱
هشدار درباره شرك
قرآن
«و [ ياد كن ] هنگامى را كه لقمان به پسر خويش ـ در حالى كه وى او را اندرز مى داد ـ گفت: اى پسرك من! به خدا شرك مياور ، كه به راستى ، شرك ، ستمى بزرگ است» .
«مسلّماً خدا، اين را كه به او شرك ورزيده شود ، نمى بخشايد و غير از آن را براى هر كه بخواهد ، مى بخشايد . و هر كس به خدا شرك ورزد، به يقين ، گناهى بزرگ بر بافته است» .
«خداوند، اين را كه به او شرك آورده شود، نمى آمرزد؛ ولى فروتر از آن را براى هر كه بخواهد ، مى بخشايد . و هر كس به خدا شرك ورزد، قطعاً دچار گم راهىِ دور و درازى شده است» .
«در حالى كه گروندگانِ خالص به خدا باشيد ، نه شريك گيرندگان [ براى ]او! و هر كس به خدا شرك ورزد ، چنان است كه گويى از آسمان ، فرو افتاده و مرغان[ ـِ شكارى ، ] او را ربوده اند ، يا باد ، او را به جايى دور ، افكنده است» .