درآمد

اهمّيت پزشكى

در حوزه علوم بشرى ، پزشكى ، سرآمد همه دانش هاست ؛ چرا كه فلسفه ساير علوم ، بهره ورى انسان از مواهب زندگى است و اين هدف ، جز در پرتو سلامت جسم و جان ، ميسّر نيست .

طبابت ، كار خداوند است

قرآن كريم ، از ابراهيمِ خليل عليه السلام نقل مى كند كه فرمود:
« وَ إِذَا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفِينِ . ^۱ و چون بيمار شوم ، او (خداوند) شفايم مى دهد » .
اين سخن ، بدين معناست كه طبابت ، كار خداوند متعال است و طبيب واقعى ، اوست . خداوند است كه خواصّ درمانى را در داروها نهاد و در نظام آفرينش ، براى هر دردى دارويى آفريد و به انسان ، استعداد شناخت دردها و داروها و چگونگى درمان آنها را عنايت كرد و بدين سان ، او را مظهر نام هاى «طبيب» و «شافى» خود ، قرار داد .

جايگاه طب و بهداشت در قوانين اسلام

فلسفه احكام و قوانين اسلامى ، تكامل مادّى و معنوى جامعه انسانى است . از نگاه اسلام ، بزرگ ترين نعمت الهى ، سلامت جسم و ارزشمندتر از آن ، سلامت جان است . همچنين ، خطرناك ترينِ بلاها ، بيمارى جسم و زيانبارتر از آن ، بيمارى جان است .
حال مسئله اين است كه اگر بيمارى ، خطرناك ترين بلا ، و سلامت ، بزرگ ترين نعمت است ، اسلام كه تكامل و سعادت انسان را هدف خود قرار داده ، براى مبارزه با بيمارى ها و تأمين سلامت جامعه چه برنامه اى دارد؟ و به ديگر سخن ، طب در احكام و قوانين اسلامى چه جايگاهى دارد؟

جايگاه طبّ پيشگيرى در اسلام

بررسى متون اسلامى به روشنى نشان مى دهد كه يكى از اهداف اصلى و حكمت هاى مهمّ احكام و مقرّرات اسلامى ، طبّ پيشگيرانه ، از طريق پيشگيرى از بيمارى ها و تأمين سلامت انسان است .