۲۸۵۵.كنز العمّال عن الزهري عن بعض آل عمر عن عمر بن الخطاب:لَمّا كانَ يومُ الفَتحِ ورسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله بمكَّةَ ، أرسَلَ إلى صَفوانَ بنِ اُمَيَّةَ وإلى أبي سُفيانَ بنِ حَربٍ وإلَى الحارثِ ابنِ هِشامٍ ، قالَ عمرُ : فَقُلتُ : قَد أمكَنَ اللّهُ مِنهُم لَأعرِفَنَّهُم بما صَنَعُوا ، حتى قالَ رسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله : مَثَلِي ومَثَلُكُم كَما قالَ يوسفُ لِاءخوَتِهِ : «لا تَثْرِيبَ علَيكُمُ اليومَ يَغْفِرُ اللّهُ لَكُم وهُو أَرْحَمُ الرّاحِمِينَ» ^۱ ، قالَ عمرُ : فَانفَضَحتُ حَياءً مِن رسولِ اللّهِ صلى الله عليه و آله ؛ كَراهِيَةَ أن يَكونَ بَدَرَ مِنّي وقد قالَ لَهُم رسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله ما قالَ . ^۲

۲۸۵۶.كنز العمّال عن أبي مريمَ السَّلوليّ :شَهِدتُ رسولَ اللّهِ صلى الله عليه و آله يومَ فَتحِ مَكَّةَ والهَديُ معكوفا ، فجاءَهُ الحارثُ بنُ هِشامٍ فقالَ : يا محمّدُ ، جِئتَنا بِأوباشٍ مِن أوباشِ الناسِ تُقاتِلُنا بِهِم ؟! فقالَ لَهُ رسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله : اُسكُتْ ، هَؤلاءِ خيرٌ مِنكَ ومِمَّن أخَذَ بِأخذِكَ ، هؤلاءِ يُؤمِنونَ بِاللّهِ ورسولِهِ . ^۳

۲۸۵۵.كنز العمّالـ به نقل از زُهْرى، از يكى از خاندان عمر، از عمر بن خطّاب ـ: چون روز فتح شد و پيامبر خدا به مكّه در آمد، در پىِ صفوان بن اميّه و ابو سفيان بن حرب و حارث بن هشام فرستاد. من با خودم گفتم : خدا، آنها را به چنگ ما انداخت. سزاى اعمالشان را به آنها خواهم چشاند. امّا پيامبر خدا، به آنان فرمود : «من، امروز به شما همانى را مى گويم كه يوسف به برادرانش گفت : «امروز، ملامتى بر شما نيست. خداوند، شما را ببخشايد كه او مهربان ترينِ مهربانان است» .
من از اين كه چنان فكرى در فكرم گذشت و پيامبر خدا به آنها چنان گفت، از پيامبر خدا شرمنده شدم.

۲۸۵۶.كنز العمّالـ به نقل از ابى مريم سَلولى ـ: در روز فتح مكّه كه جلو قربانى ها را گرفته بودند، به حضور پيامبر خدا رسيدم . حارث بن هشام نزد ايشان آمد و گفت : اى محمّد! مشتى فرومايه و اوباش آورده اى كه به كمك آنها با ما بجنگى؟
پيامبر خدا به او فرمود : «خاموش! اينها بهتر از تو و هم مسلكان تو هستند. اينان به خدا و فرستاده او ايمان دارند».

۵ / ۷ . غَزوَةُ مُؤتَةَ

۲۸۵۳.الأمالي للطوسي عن محمّد بن شهاب الزُّهْري :لَمّا قَدِمَ جعفرُ بنُ أبي طالبٍ رضى الله عنهمِن بِلادِ الحَبَشَةِ بَعَثَهُ رسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله إلى مُؤتَةَ ، واستَعمَلَ عَلَى الجيشِ مَعهُ زيدَ بنَ حارِثَةَ وعبدَاللّهِ بنَ رَواحَةَ ، فَمَضَى الناسُ معهُم حتّى كانُوا بِتُخُومِ البَلقاءِ ، فَلَقِيَهُم جُمُوعُ هِرَقلَ مِنَ الرُّومِ والعَرَبِ ، فَانحازَ المُسلمونَ إلى قَريَةٍ يقالُ لَها : مُؤتَةُ ، فَالتَقَى الناسُ عِندَها ، واقتَتَلُوا قِتالاً شَديدا . ^۱

۵ / ۸ . غَزوَةُ الفَتحِ

الكتاب

«وَ قُلْ جَآءَ الْحَقُّ وَزَهَقَ الْبَـطِـلُ إِنَّ الْبَـطِـلَ كَانَ زَهُوقًا » . ^۲

الحديث

۲۸۵۴.الإمامُ الرِّضا عليه السلام عن آبائه عليهم السلام :دَخَلَ رسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله يومَ فَتحِ مكَّةَ والأصنامُ حَولَ الكعبَةِ ، وكانَت ثلاثَمِئةٍ وسِتِّينَ صَنَما ، فَجَعَلَ يَطعَنُها بِمِخصَرَةٍ في يَدِهِ ويقولُ : «جاءَ الحَقُّ وزَهَقَ الباطلُ إِنَّ الباطلَ كانَ زَهُوقا» ، جاءَ الحَقُّ ومايُبدِئُ الباطِلُ ومايُعيدُ . فَجَعَلَت تُكَبُّ لِوَجهِها ^۳ . ^۴

۵ / ۷ . جنگ مُوته

۲۸۵۳.الأمالى ، طوسىـ به نقل از محمّد بن شهاب زُهْرى ـهنگامى كه جعفر بن ابى طالب از سرزمين حبشه برگشت، پيامبر خدا، او را به سوى مُوته گسيل داشت و در كنار او زيد بن حارثه و عبد اللّه بن رواحه را نيز به فرماندهى سپاه گماشت [كه چنانچه جعفر كشته شود، زيد، فرماندهى رابه عهده بگيرد و اگر زيد هم كشته شد، عبد اللّه فرمانده شود]. مسلمانان به راه افتادند تا به سرزمين بَلقا رسيدند و در آن جا با لشكريان رومى و عربِ هِرَقْل ، رو به رو شدند. مسلمانان، خود را به آبادى اى به نام موته كشيدند و در آن جا ميان دو سپاه، جنگ درگرفت و مسلمانان به سختى جنگيدند.

۵ / ۸ . جنگ فتح مكّه

قرآن

«و بگو: «حق آمد و باطل، نابود شد. آرى. باطل، همواره نابودشدنى است»» .

حديث

۲۸۵۴.امام رضا عليه السلامـ به نقل از پدرانش عليهم السلام: روزى كه پيامبر خدا ، مكّه را فتح كرد، بت ها كه تعدادشان سيصد و شصت عدد بود، پيرامون كعبه نصب شده بودند. ايشان با چوبى كه در دستش بود، به آنها مى زد و مى فرمود : «حق آمد و باطل، نابود شد. به راستى كه باطل، نابود شدنى است. حق آمد و باطل، ديگر آغاز نمى شود و بر نمى گردد» .
در اين هنگام، بت ها يكى يكى به رو در مى افتادند.