د ـ المُؤمِنونَ إذا دَعَوا في أمرٍ واحدٍ

۲۴۵۰.رسول اللّه صلى الله عليه و آله :مَا اجتَمَعَ ثَلاثَةٌ قَطُّ بِدَعوَةٍ ، إلّا كانَ حَقّا عَلَى اللّهِ أن لا تُرَدَّ أيديهِم . ^۱

۲۴۵۱.عنه صلى الله عليه و آله :لا يَجتَمِعُ أربَعونَ رَجُلاً يَدعونَ اللّهَ في أمرٍ واحِدٍ ، إلَا استَجابَ اللّهُ لَهُم ، حَتّى لَو دَعَوا عَلى جَبَلٍ لأََزالوهُ . ^۲

هـ ـ المُؤمِنُ

۲۴۵۲.رسول اللّه صلى الله عليه و آله :لِلمُؤمِنِ في كُلِّ يَومٍ دَعوَةٌ مُستَجابَةٌ . ^۳

۲۴۵۳.عنه صلى الله عليه و آله :اِحذَروا دَعوَةَ المُؤمِنِ وفِراسَتَهُ ؛ فَإِنَّهُ يَنظُرُ بِنورِ اللّهِ ، ويَنظُرُ بِالتَّوفيقِ . ^۴

و ـ العالِمُ

۲۴۵۴.رسول اللّه صلى الله عليه و آله :ألا فَاغتَنِموا دُعاءَ العالِمِ ؛ فَإِنَّ اللّهَ يَستَجيبُ دُعاءَهُ فيمَن دَعاهُ . ^۵

ز ـ المُجاهِدُ

۲۴۵۵.رسول اللّه صلى الله عليه و آله :اِتَّقوا أذَى المُجاهِدينَ في سَبيلِ اللّهِ ؛ فَإِنَّ اللّهَ عز و جل يَغضَبُ لَهُم ، كَما يَغضَبُ لِلرُّسُلِ ، ويَستَجيبُ لَهُم ، كَما يَستَجيبُ لِلرُّسُلِ . ^۶

د ـ مؤمنان ، آن گاه كه همگى درباره يك چيزْ دعا كنند

۲۴۵۰.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :هرگز سه نفر براى دعا كردن گِرد نيامدند ، مگر آن كه بر خداست كه دستِ آنان را پس نزند.

۲۴۵۱.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :هر گاه چهل مرد گِرد هم بيايند و براى حاجتى واحد به درگاه خدا دعا كنند ، حتما خداوند ، دعايشان را اجابت مى كند . حتّى اگر كوهى را نفرين كنند ، خداوند آن كوه را از جا برمى كَنَد.

ه ـ مؤمن

۲۴۵۲.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :براى مؤمن در هر روز ، يك دعا مستجاب مى شود.

۲۴۵۳.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :از دعاى مؤمن و روشن بينى او بر حذر باشيد ؛ چرا كه او با نور خدا مى بيند و با توفيق [الهى]مى نگرد.

و ـ عالِم

۲۴۵۴.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :هان! دعاى عالم را غنيمت شماريد ؛ زيرا خداوند از ميان كسانى كه او را مى خوانند ، دعاى عالِم را مى پذيرد.

ز ـ مجاهد

۲۴۵۵.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :از آزار دادن مجاهدانِ راه خدا بپرهيزيد ؛ زيرا خداوند براى آنان به خشم مى آيد ، چنان كه براى پيامبران به خشم مى آيد و دعايشان را مستجاب مى كند ، چنان كه دعاى پيامبران را مستجاب مى كند.

«وَ زَكَرِيَّآ إِذْ نَادَى رَبَّهُ رَبِّ لَا تَذَرْنِى فَرْدًا وَ أَنتَ خَيْرُ الْوَ رِثِينَ * فَاسْتَجَبْنَا لَهُ وَ وَهَبْنَا لَهُ يَحْيَى وَ أَصْلَحْنَا لَهُ زَوْجَهُ إِنَّهُمْ كَانُواْ يُسَـرِعُونَ فِى الْخَيْرَ تِ وَ يَدْعُونَنَا رَغَبًا وَ رَهَبًا وَ كَانُواْ لَنَا خَـشِعِينَ » . ^۱

« وَ لَقَدْ نَادَانَا نُوحٌ فَلَنِعْمَ الْمُجِيبُونَ » . ^۲

الحديث

۲۴۴۷.الإمام عليّ عليه السلام :دَعانِي النَّبِيُّ صلى الله عليه و آله وأنَا أرمَدُ ، فَتَفَلَ في عَيني ، وشَدَّ العِمامَةَ عَلى رَأسي ، وقالَ : «اللّهُمَّ ، أذهِب عَنهُ الحَرَّ وَالبَردَ» ، فَما وَجَدتُ بَعدَها حَرّا ولا بَردا . ^۳

ب ـ الإمامُ العادِل

۲۴۴۸.رسول اللّه صلى الله عليه و آله :الإِمامُ العادِلُ لا تُرَدُّ دَعوَتُهُ . ^۴

ج ـ أولِياءُ اللّهِ

۲۴۴۹.رسول اللّه صلى الله عليه و آله :قالَ اللّهُ عز و جل : مَن أهانَ لي وَلِيّا فَقَد أرصَدَ لِمُحارَبَتي ، وما تَقَرَّبَ إلَيَّ عَبدٌ بِشَيءٍ أحَبَّ إلَيَّ مِمَّا افتَرَضتُ عَلَيهِ ، وإنَّهُ لَيَتَقَرَّبُ إلَيَّ بِالنّافِلَةِ حَتّى اُحِبَّهُ ، فَإِذا أحبَبتُهُ ، كُنتُ سَمعَهُ الَّذي يَسمَعُ بِهِ ، وبَصَرَهُ الَّذي يُبصِرُ بِهِ ، ولِسانَهُ الَّذي يَنطِقُ بِهِ ، ويَدَهُ الَّتي يَبطِشُ بِها ؛ إن دَعاني أجَبتُهُ ، وإن سَأَلَني أعطَيتُهُ ، وما تَرَدَّدتُ عَن شَيءٍ أنَا فاعِلُهُ ، كَتَرَدُّدي عَن مَوتِ المُؤمِنِ ، يَكرَهُ المَوتَ وأكرَهُ مَساءَتَهُ . ^۵

«و زكريّا را [ ياد كن ] هنگامى كه پروردگار خود را خواند: «پروردگارا! مرا تنها مگذار و تو بهترينِ ارث برندگانى» . پس [دعاى ]او را اجابت نموديم و يحيى را بدو بخشيديم و همسرش را براى او شايسته [ و آماده حمل ]كرديم؛ زيرا آنان در كارهاى نيك، شتاب مى نمودند و ما را از روى رغبت و بيم مى خواندند و در برابر ما فروتن بودند» .

«و نوح، ما را ندا داد؛ و چه نيكْ اجابت كننده بوديم» .

حديث

۲۴۴۷.امام على عليه السلام :پيامبر صلى الله عليه و آله مرا كه دچار چشم درد بودم ، صدا زد و آب دهانش را به چشمم كشيد و بر سرم دستار بست و گفت : «بار خدايا ! گرما و سرما را از او دور گردان» . ازآن پس ، هرگز گرما و سرمايى احساس نكردم.

ب ـ پيشواى عادل

۲۴۴۸.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :پيشواى عادل ، دعايش رد نمى شود.

ج ـ اولياى خدا

۲۴۴۹.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :خداوند عز و جل فرمود : «هر كس به ولى اى از اولياى من بى حرمتى كند ، هر آينه براى جنگ با من آماده شده است . در نزد من ، محبوب ترين وسيله تقرّب بنده به من ، آن چيزى است كه بر او واجب گردانيده ام . البتّه او به وسيله نوافل ، خود را به من نزديك مى سازد،تا جايى كه دوستش بدارم و چون او را دوست بدارم ، من، گوش شنواى او و چشم بيناى او و زبان گوياى او و دست تواناى او مى شوم . اگر مرا بخوانَد ، پاسخش مى گويم و اگر از من بخواهد ، به او عطا مى كنم . من از كارى كه مى كنم ، برنمى گردم ، آن سان كه از مرگ مؤمن برمى گردم ؛ او مرگ را خوش نمى دارد و من، ناراحتى او را خوش نمى دارم» ^۶ .