۱۹۸۱.عنه صلى الله عليه و آله :مَن مَقَتَ نَفسَهُ دُونَ مَقتِ النّاسِ آمَنَهُ اللّهُ مِن فَزَعِ يَومِ القِيامَةِ . ^۱

الفصل العاشر : الحرص

۱۰ / ۱ . ذَمُّ الحِرصِ والحَريص

۱۹۸۲.رسول اللّه صلى الله عليه و آله :الحَريصُ مَحْرومٌ ، وهُو مَع حِرْمانِهِ مَذْمومٌ في أيِّ شيءٍ كانَ ، و كيفَ لا يكونُ مَحروما و قَد فَرَّ مِن وَثاقِ اللّهِ؟! ^۲

۱۰ / ۲ . الحرصُ لا يزيدُ في الرِّزقِ

۱۹۸۳.رسول اللّه صلى الله عليه و آله :لا يُسْبَقُ بَطيءٌ بحَظِّهِ ولا يُدرِكُ حَريصٌ ما لَم يُقدَّرْ لَهُ . ^۳

الفصل الحادي عشر : الحرام

۱۱ / ۱ . التَّحذيرُ مِن أكلِ الحَرامِ

۱۹۸۴.رسول اللّه صلى الله عليه و آله :مَن أكَلَ لُقْمَةً مِن حَرامٍ لَم تُقْبَلْ لَهُ صلاةٌ أرْبَعينَ لَيلةً . ^۴

۱۹۸۵.عنه صلى الله عليه و آله :لا يَدخُلُ الجَنّةَ منَ نَبَتَ لَحمُهُ مِن السُّحْتِ ، النّارُ أوْلى بهِ . ^۵

۱۹۸۶.عنه صلى الله عليه و آله :تَرْكُ لُقْمَةِ حَرامٍ أحَبُّ إلى اللّهِ من صلاةِ ألفَي رَكْعَةٍ تَطَوُّعا . ^۶

۱۹۸۱.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :هر كس به جاى خشم گرفتن بر مردم ، بر نفْس خويش خشم گيرد، خداوند، او را از وحشت روز قيامت در امان مى دارد.

فصل دهم : آزمندى

۱۰ / ۱ . نكوهش آزمندى و آزمند

۱۹۸۲.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :حريص (آزمند) ، [هميشه ]محروم است و افزون بر محروم بودن ، در هر كارى كه مى كند، نكوهيده است . چگونه محروم نباشد، در حالى كه از بند خداوند متعال گريخته است؟!

۱۰ / ۲ . آزمندى، روزى را زياد نمى كند

۱۹۸۳.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :آن كه حرص نورزد ، روزى خود را از دست نمى دهد و آن كه حرص ورزد ، به آنچه روزى اش نيست، نمى رسد .

فصل يازدهم : حرامخوارى

۱۱ / ۱ . هشدار درباره حرامخوارى

۱۹۸۴.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :هر كس يك لقمه حرام بخورد، تا چهل شب، نمازى از او پذيرفته نمى شود .

۱۹۸۵.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :كسى كه گوشتش از خوراك حرام برويد، به بهشت نمى رود . آتش به او سزاوارتر است.

۱۹۸۶.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :فرو گذاشتن يك لقمه حرام، نزد خدا محبوب تر از خواندن دو هزار ركعت نماز مستحبّى است.

۹ / ۲ . التَّحذيرُ مِن التَّعييرِ عَلَى العُيُوب

۱۹۷۵.رسول اللّه صلى الله عليه و آله :مَن عَيَّرَ أخاهُ بِذَنبٍ قَد تابَ مِنهُ لَم يَمُتْ حَتّى يَعمَلَهُ . ^۱

۱۹۷۶.عنه صلى الله عليه و آله :مَن أذاعَ فاحِشَةً كانَ كمُبتَدِئها ، ومَن عَيَّرَ مُؤمِنا بِشَيءٍ لَم يَمُتْ حَتّى يَركَبَهُ . ^۲

۱۹۷۷.عنه صلى الله عليه و آله :إنَّ اللّهَ عز و جل خَلَقَ المُؤمِنَ مِن عَظَمَةِ جَلالِهِ وقُدرَتِهِ ، فمَن طَعَنَ عَلَيهِ أو رَدَّ عَلَيهِ قَولَهُ فقَد رَدَّ عَلَى اللّهِ عز و جل . ^۳

۹ / ۳ . الحَثُّ عَلَى سَترِ العُيُوب

۱۹۷۸.رسول اللّه صلى الله عليه و آله :مَن سَتَرَ عَلى مُؤمِنٍ فاحِشَةً فكأنَّما أحيا مَوؤودَةً . ^۴

۱۹۷۹.عنه صلى الله عليه و آله :كانَ بِالمَدينَةِ أقوامٌ لَهُم عُيوبٌ فسَكَتوا عَن عُيوبِ النّاسِ ، فأسكَتَ اللّهُ عَن عُيوبِهِمُ النّاسَ، فماتُوا ولا عُيوبَ لَهُم عِندَ النّاسِ، وكانَ بِالمَدينَةِ أقوامٌ لا عُيوبَ لَهُم فتَكَلَّموا في عُيوبِ النّاسِ، فأظهَرَ اللّهُ لَهُم عُيوبا لَم يَزالوا يُعرَفونَ بِها إلى أن ماتوا. ^۵

۹ / ۴ . مَدحُ مَن شَغَلَهُ عَيبُهُ عَن عُيوبِ النّاسِ

۱۹۸۰.رسول اللّه صلى الله عليه و آله :طوبى لِمَن مَنَعَهُ عَيبُهُ عَن عُيوبِ المُؤمِنينَ مِن إخوانِهِ . ^۶

۹ / ۲ . هشدار درباره سرزنش كردن ديگرى به خاطر عيب هايش

۱۹۷۵.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :هر كس برادر خود را براى گناهى كه از آن توبه كرده است، سرزنش كند، نمى ميرد تا خود، آن گناه را مرتكب شود.

۱۹۷۶.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :هر كس زشتكارى و گناهى را فاش كند، مانند كسى است كه آن را انجام داده است و هر كه مؤمنى را به چيزى سرزنش كند، نمى ميرد تا خود ، مرتكب آن شود.

۱۹۷۷.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :خداوند عز و جل مؤمن را از عظمت جلال و قدرت خويش آفريد. پس هر كه بر او طعنه بزند، يا سخنش را رد كند و نپذيرد، سخن خداوند عز و جل را رد كرده است.

۹ / ۳ . تشويق به عيب پوشى

۱۹۷۸.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :هر كس زشتكارىِ مؤمنى را بپوشاند، چنان است كه دختر زنده به گور شده اى را نجات داده باشد.

۱۹۷۹.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :در مدينه مردمانى بودند كه عيب هايى داشتند؛ امّا چون زبان از عيبجويى مردم فرو بستند ، خداوند نيز زبان مردم را از عيبجويى آنان، فرو بست. در نتيجه، آن عدّه مُردند و مردم از عيب هاى آنان، آگاه نشدند. در همين شهر، مردمانى هم بودند كه عيبى نداشتند؛ امّا درباره عيب هاى مردم ، سخن مى گفتند. پس خداوند در آنان عيب هايى آشكار ساخت كه تا وقتى مُردند ، به آن عيب ها معروف بودند.

۹ / ۴ . ستايش كسى كه عيوبش،او را از پرداختن به عيوب ديگران باز داشته

۱۹۸۰.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :خوشا به حال آن كه عيب خودش، او را از پرداختن به عيب هاى برادران مؤمنش باز دارد!