الباب العاشر : المصائب والبلايا والشرور

الفصل الأوّل : المصائب

۱ / ۱ . ما يُهَوِّنُ المَصائِبَ

۱۳۸۴.رسول اللّه صلى الله عليه و آله :مَن زَهِدَ في الدنيا هانَت علَيهِ المُصيباتُ . ^۱

۱۳۸۵.الإمام الصّادق عليه السلام :إذا اُصِبتَ بمُصيبَةٍ فاذكُرْ مَصابَكَ برسولِ اللّهِ صلى الله عليه و آله ؛ فإنَّ الناسَ لَم يُصابُوا بمِثلِهِ أبدا ، ولن يُصابُوا بِمِثلِهِ أبدا . ^۲

۱ / ۲ . اقتِرانُ اليُسرِ بالعُسرِ

الكتاب

« فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًا * إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًا » . ^۳

الحديث

۱۳۸۶.رسول اللّه صلى الله عليه و آلهـ في قوله تعالى : «ألم نَشْرَحْ ...» ـ: لن يَغلِبَ عُسرٌ يُسرَينِ، «إنَّ مَعَ العُسرِ يُسرا * إنَّ مَعَ العُسرِ يُسرا» . ^۴

۱۳۸۷.عنه صلى الله عليه و آله :لَو جاءَ العُسرُ فَدَخَلَ هذا الجُحرَ ، لَجاءَ اليُسرُ فَدَخَلَ علَيهِ فَأخرَجَهُ . ^۵

باب دهم : مصيبت ها، بلاها و شُرور

فصل يكم : مصيبت ها

۱ / ۱ . آنچه مصيبت ها را آسان مى كند

۱۳۸۴.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :كسى كه از دنيا دل بر كنَد ، مصيبت ها بر او آسان مى شوند .

۱۳۸۵.امام صادق عليه السلام :هر گاه مصيبتى به تو رسيد ، مصيبت [رحلت] پيامبر خدا را به ياد بياور ؛ زيرا مردم هرگز مصيبتى چون مصيبت [رحلت ]پيامبر خدا صلى الله عليه و آله به خود نديده اند و هيچ گاه هم، چنان مصيبتى نخواهند ديد .

۱ / ۲ . سختى و آسانى، قرين هم اند

قرآن

«پس [ بدان كه ] با دشوارى، آسانى اى است. آرى ، با دشوارى، آسانى [ديگر]ى است» .

حديث

۱۳۸۶.پيامبر خدا صلى الله عليه و آلهـ درباره آيه «آيا براى تو سينه ات را نگشاده ايم...» ـ: هرگز يك سختى بر دو آسانى چيره نمى گردد: «[بدان كه] با دشوارى، آسانى اى است. آرى ، با دشوارى، آسانى [ديگر]ى است» .

۱۳۸۷.پيامبر خدا صلى الله عليه و آلهـ درباره آيه «آيا براى تو سينه ات را نگشاده ايم...» ـ: اگر دشوارى در لانه اى باشد، آسانى نزد او مى رود تا بيرونش آورَد... . «آرى! به همراه سختى، آسانى است» .

۱۳۸۱.عنه صلى الله عليه و آله :مَوتُ الإِنسانِ بِالذُّنوبِ أكثَرُ مِن مَوتِهِ بِالأَجَلِ ، وحَياتُهُ بِالبِرِّ أكثَرُ مِن حَياتِهِ بِالعُمُرِ . ^۱

۱۳۸۲.عنه صلى الله عليه و آله :إذا كانَ يَومُ القِيامَةِ جُمِعَ أهلُ الجَنَّةِ صُفوفا وأهلُ النّارِ صُفوفا ، فَيَنظُرُ الرَّجُلُ مِن صُفوفِ أهلِ النّارِ إلَى الرَّجُلِ مِن صُفوفِ أهلِ الجَنَّةِ ، فَيَقولُ : يا فُلانُ ، أما تَذكُرُ يَومَ اصطَنَعتُ إلَيكَ فِي الدُّنيا مَعروفا؟
فَيَأخُذُ بِيَدِهِ فَيَقولُ : اللّهُمَّ إنَّ هذَا اصطَنَعَ إلَيَّ فِي الدُّنيا مَعروفا ، فَيُقالُ لَهُ : خُذ بِيَدِهِ أدخِلهُ الجَنَّةَ بِرَحمَةِ اللّهِ . ^۲

۱۳۸۳.عنه صلى الله عليه و آله :إنَّ البِرَّ يَهدي إلَى الجَنَّةِ . ^۳

۱۳۸۱.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :مرگ انسان به سبب گناهان ، بيش از مرگ او به سبب اجل (سرآمدن عمر) است ، و زندگىِ او به سبب نيكوكارى ، بيش از زندگى او به عُمر است .

۱۳۸۲.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :چون روز قيامت شود ، بهشتيان در صف هايى ، و دوزخيان نيز در صف هايى فراهم مى آيند. فردى از صف هاى دوزخيان، به شخصى از صف هاى بهشتيان مى نگرد و مى گويد : فلانى! آيا آن روز را كه در دنيا به تو نيكى كردم ، به ياد نمى آورى؟
پس آن بهشتى، دست او را مى گيرد و مى گويد: خداوندا! اين شخص ، در دنيا به من نيكى كرده است.
پس به او گفته مى شود: «دست او را بگير و به سبب رحمت الهى ، او را وارد بهشت كن» .

۱۳۸۳.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :نيكى ، به بهشت ، راه نمايى مى كند .