الفصل السابع : معراج النّبيّ صلى الله عليه و آله

۷ / ۱ . عُروجُ النَّبيّ صلى الله عليه و آله إلى مَكانٍ ما وَطِئَهُ بَشَرٌ

۶۲۳.الإمام الصّادق عليه السلام :لَمّا عُرِجَ بِرسولِ اللّهِ صلى الله عليه و آله انتَهى بِهِ جَبرَئيلُ عليه السلام إلى مَكانٍ فخَلّى عَنهُ ، فقالَ لَهُ : يا جَبرَئيلُ ، تُخَلِّيني عَلى هذِهِ الحالَةِ ؟! فقالَ : اِمضِهْ ^۱ ، فوَاللّهِ لقَد وَطِئتَ مَكانا ما وَطِئهُ بَشَرٌ وما مَشى فيهِ بَشَرٌ قَبلَكَ . ^۲

۷ / ۲ . صَلاةُ المَلائِكَةِ والنَّبيّينَ عليهم السلام خَلفَ النَّبيّ صلى الله عليه و آله في المِعراج

۶۲۴.الإمام الباقر عليه السلام :لَمّا اُسرِيَ بِرَسولِ اللّهِ صلى الله عليه و آله إلَى السَّماءِ فبَلَغَ البَيتَ المَعمورَ وحَضَرَتِ الصَّلاةُ فأذَّنَ جَبرئيلُ وأقامَ ، فتَقَدَّمَ رَسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله ، وصُفَّ المَلائكَةُ والنَّبِيّونَ خَلفَ مُحَمَّدٍ صلى الله عليه و آله . ^۳

الفصل الثامن : إخبار النّبيّ صلى الله عليه و آله بالمغيّبات

۸ / ۱ . شَهادَةُ عَمّار

۶۲۵.كنز العمّال عن حُذَيفةُ :علَيكُم بالفِئَةِ التي فيها ابنُ سُمَيَّةَ؛ فإنّي سَمِعتُ رسولَ اللّهِ صلى الله عليه و آله يقول : تَقتُلُهُ الفِئةُ الباغِيَةُ . ^۴

۸ / ۲ . شَهادَةُ الإمام عليّ عليه السلام

۶۲۶.الإمام عليّ عليه السلام :أخْبَرَنِي الصادِقُ المَصدوقُ صلى الله عليه و آله أ نّي لا أمُوتُ حتّى اُضرَبَ على هذِهِ ـ وأشارَ إلى مُقَدَّمِ رَأسِهِ الأيسَرِ ـ فَتُخضَبُ هذهِ مِنها بِدَمٍ . ^۵

فصل هفتم : معراج پيامبر صلى الله عليه و آله

۷ / ۱ . عروج پيامبر صلى الله عليه و آله به جايگاهى كه هيچ بشرى قدم نگذاشت

۶۲۳.امام صادق عليه السلام :زمانى كه پيامبر صلى الله عليه و آله به معراج برده شد ، جبرئيل عليه السلام ايشان را به جايى رسانيد و خود با ايشان نرفت . پيامبر خدا فرمود : «اى جبرئيل! در چنين وضعى مرا تنها مى گذارى؟» .
جبرئيل عليه السلام گفت : برو! به خدا سوگند ، در جايى قدم گذاشته اى كه پاى هيچ بشرى به آن جا نرسيده و پيش از تو ، هيچ بشرى به آن جا نرفته است .

۷ / ۲ . نماز فرشتگان و پيامبران عليهم السلام ، پشت سرِ پيامبر صلى الله عليه و آله در معراج

۶۲۴.امام باقر عليه السلام :شبى كه پيامبر خدا به آسمان برده شد ، به بيت المعمور رسيد و وقت نماز شد . جبرئيل عليه السلام اذان و اقامه گفت . پيامبر صلى الله عليه و آله به امامت ايستاد و فرشتگان و پيامبران نيز در پشت سر محمّد صلى الله عليه و آله صف كشيدند .

فصل هشتم : غيب گويى هاى پيامبر صلى الله عليه و آله

۸ / ۱ . شهادت عمّار

۶۲۵.كنز العمّالـ به نقل از حذيفه ـ: به [يارى ]گروهى كه فرزند سميّه (عمّار) در آن است ، بشتابيد ؛ زيرا از پيامبر خدا شنيدم كه مى فرمود : «او را گروه سركش به قتل مى رسانند» .

۸ / ۲ . شهادت امام على عليه السلام

۶۲۶.امام على عليه السلام :راستگوى تصديق شده (پيامبر صلى الله عليه و آله ) به من خبر داده است كه من نمى ميرم ، مگر آن كه بر اين جايم (با اشاره به سمت چپِ جلوى سرش) ضربت فرود آيد و اين ، از خون سرم رنگين شود (و محاسنش را گرفت) .

آقاى رسول جعفريان ، ميان نظريه اوّل و دوم ، به گونه اى جمع كرده كه به نظر ، درست مى رسد . او مى گويد :
آنچه از مجموع مسائلى كه در اين زمينه نقل شده ، به دست مى آيد ، اين است كه هجرت ، به عنوان يك تحوّل مهم در دوره حيات رسول خدا ، مبدأ رخدادها به شمار مى آمده است ؛ امّا با وفات رسول خدا و پيدايش رخدادهاى ديگر ، احتمالاً از اهمّيت آن كاسته شده و يا حتّى به فراموشى سپرده شده بود . روايتى از ابن عبّاس ، بر همين دلالت مى كند . او مى گويد : «هنگامى كه نبىّ اكرم به مدينه پاى گذاشت ، تاريخى در آن سامان وجود نداشت . مردم ، يكى دو ماهى پس از ورود ايشان ، تاريخى را [كه قاعدتا بايد همان هجرت باشد ]به كار مى بردند . اين تاريخ ، تا زمان وفات رسول خدا ادامه يافت و پس از آن ، قطع شد و در ايّام خلافت ابو بكر و چهار سالِ نخست خلافت عمر ، تاريخى وجود نداشت . سپس تاريخ هجرى وضع شد» . بدين ترتيب ، مى توان ميان هر دو نظر ، توافقى به وجود آورد ؛ بدين معنا كه مبدأ شدن هجرت در دوره حيات رسول خدا ، به طور طبيعى و يا به دستور پيامبر خدا صورت گرفت و اين ، به تبعِ همان قاعده پيشين بود كه رخدادى مهم ، مبدأ تاريخ قرار مى گرفت ؛ امّا بعد از رحلت رسول اكرم ، به فراموشى سپرده شد و چند سال بعد از آن ، با توجّه به نيازى كه به يك مبدأ احساس مى شد ، به پيشنهاد امام على عليه السلام [كه حسّاسيت خاصّى بر روى پيروى از شيوه رسول اكرم داشت ]احيا شد . به علاوه و شايد متأسّفانه ، مبدأ سال ـ كه قاعدتا بايد از ربيع اوّل (ماه هجرت) مى بود ـ به محرّم تبديل شد . ^۱