ب ـ شهادت فِدْيه اى
شهادت فِديه اى ، به نظريّه مسيحيان در باره مصلوب شدن عيسى عليه السلام بى شباهت نيست ، يعنى همان گونه كه عيسى عليه السلام تن به صليب داد تا فداى گناهان انسان ها شود، امام حسين عليه السلام نيز به شهادت رسيد تا گناهان امّت را بشوُيد و شفيعشان شود. اين تفسير ، تفسير مسيحى از قيام حسين عليه السلام است و هيچ مستندى در متون دينى ندارد. يكى از معتقدان به اين تفسير ، مى گويد :
امام عليه السلام ، مستجاب الدّعوه است. پس اگر حضرت سيّد الشّهدا عليه السلام مى خواست كه نفرين كند كه دشمنان او، مانند قوم عاد و ثمود، هلاك شوند، پيش از آن كه بر او دست يابند، نفرين مى كرد و خداوند عالم ـ جلّ شأنه ـ همه را هلاك مى كرد؛ ولكن چون مى خواست كه كشته شود از براى اين كه مؤمنينِ اوّلين و آخرين ، بر او جَزَع كنند و گريه و زارى نمايند و تمنّاى اين كنند كه كاش با او بودند و به فوز عظيم شهادت ، فائز بودند تا به اين واسطه ، گناهان ايشانْ آمرزيده شود و گريه و اندوه ايشان ، كفّاره گناه ايشان باشد و اين گريه و اندوه ، بدون شهادت چنين بزرگوارى ، صورت وقوع نمى يافت، پس در واقعْ ، شهادت آن بزرگوار ، كفّاره گناه جميع گناهكاران است. ۱
ملّا مهدى نراقى نيز مانند اين سخن را در كتاب مُحرِق القلوب ، گفته و افزوده است:
امام حسين عليه السلام ... براى رسيدن به شفاعت كبرا ـ كه مقتضىِ استخلاص همه محبّان و مواليان باشد ـ ، ... به شهادتْ راضى شد تا اين مرتبه ، از براىِ او باشد و
