۸۹۴.تهذيب الكمالـ به نقل از هرثمة بن سَلمى ـ: در يكى از جنگ هاى على عليه السلام همراهش بوديم . او رفت تا به كربلا رسيد و زير درختى فرود آمد و نماز خواند و خاكى از زمين بر گرفت و بوييد و سپس فرمود: «خوشا به حال تو ، اى خاك! گروهى بر روى تو كشته مى شوند كه بدون حساب ، به بهشت وارد مى شوند» .
از جنگ باز گشتيم و على عليه السلام كشته شد و ماجرا را فراموش كردم . من همراه سپاهى بودم كه به سوى حسين عليه السلام حركت كردند. هنگامى كه به او رسيدم و به آن درخت نگريستم ، ماجرا را به ياد آوردم و بر اسبم پريدم و به حضور حسين عليه السلام رسيدم و گفتم: اى فرزند دختر پيامبر خدا! به تو بشارت مى دهم و حديث را برايش بازگو كردم.
فرمود: «با ما هستى ، يا عليه ما؟» .
گفتم: نه با تو و نه عليه تو . خانواده و چيزهايى ديگر را رها كرده ام و آمده ام .
حسين عليه السلام فرمود: «اكنون كه با ما نيستى ، بگريز كه سوگند به آن كه جان حسين به دست اوست، امروز ، كسى شاهد كشته شدن ما نخواهد بود، جز آن كه به دوزخ در مى آيد» .
من پشت كردم و گريختم تا جايى كه محلّ كشته شدنش را نديدم.
