۱۵۲۸.الفتوح :حسين عليه السلام ، بُرَير را به سوى عمر بن سعد فرستاد . بُرَير ، به عمر بن سعد گفت: اى عَمر ! آيا مى گذارى كه خاندان نبوّت ، از تشنگى جان بدهند و مانعِ آنان مى شوى كه از آب فرات بنوشند و ادّعاى شناختن خدا و پيامبرش را مى كنى؟ !
عمر بن سعد ، ساعتى به زمين، چشم دوخت . سپس ، سرش را بلند كرد و گفت: به خدا سوگند، من ، اين را به يقين مى دانم كه هر كس با آنان بستيزد و حقّشان را غصب كند، ناگزير ، در دوزخ خواهد بود ؛ امّا واى بر تو ، اى بُرَير! آيا نظرت اين است كه فرماندارى رى را رها كنم تا به كسى جز من برسد ؟ ! در خود نمى بينم كه بتوانم از اين مُلك ، در گذرم . سپس ، چنين سرود :
عبيد اللّه ، مرا ، نه كسى ديگر را از قبيله اش ، فرا خواندتا در اين زمان و فورى ، به سرزمينى بروم .
به خدا سوگند ، نمى دانم چه كنم ، و منميان دو كار بزرگ ، حيران مانده ام ! ۱
آيا فرمان روايىِ رى را با همه علاقه ام ، وا نَهَمو يا نكوهيده ، از ريختن خون حسين ، باز گردم ؟
در كُشتن حسين ، دوزخ است ، بى هيچ مانعىامّا فرمان روايى رى هم [ مايه ] چشمْ روشنىِ من است.
بُرَير بن حُضَير ، به سوى حسين عليه السلام باز گشت و گفت: اى فرزند پيامبر خدا ! عمر بن سعد ، راضى شده كه در برابر فرمان روايى رى ، تو را بكُشد .
