تحليلى در باره ارزيابى سفر امام حسين عليه السلام به عراق و نهضت كوفه

امام حسين عليه السلام ، پس از خارج شدن از مدينه ، از سوم شعبان تا هشتم ذى حجّه سال شصت هجرى ، حدود چهارماه و پنج روز در مكّه توقّف كرد و پس از دريافت نامه مسلم بن عقيل عليه السلام از كوفه ـ كه حاكى از آمادگى كوفيان براى حمايت از ايشان در برابر حكومت يزيد بود ـ ، و نيز احساس خطر جدّى از ناحيه كارگزاران نظام حاكم در مراسم حج ، در هشتم ذى حجّه ، مكّه را به قصد كوفه ، ترك كرد .
كاروان امام عليه السلام ، پس از طى كردن ۲۸ منزل ، پس از مكانى كه «شِراف» نام داشت ، در حدود يكصد و شصت كيلومترى كوفه ، ^۱ با مشاهده سپاه حُر از دور ، از مسير كوفه به سمت چپ ، متمايل گرديد و در «ذوحَسَم» با سپاه حُر ، مواجه شد . چون حُر مانع حركت طبيعي كاروان امام عليه السلام به سمت كوفه و يا بازگشت بود ، همراهان امام عليه السلام و سپاه حُر ، در مسيرى نيم دايره اى، به حركت ، ادامه دادند و سرانجام ، كاروان امام عليه السلام پس از طى ۳۴ منزل (حدود ۱۴۴۷ كيلومتر) ^۲ در ۲۵ روز ، در دوم محرّم سال ۶۱ هجرى به سرزمين كربلا رسيد و از روز دوم تا روز دهم محرّم ، امام عليه السلام و يارانش در كربلا منزل گُزيده بودند كه حادثه جانخراش عاشوراى ۶۱ هجرى به وقوع پيوست .
بر پايه گزارش هايى كه در اين فصل آمد ، امام حسين عليه السلام ، به رغم ممانعت جدّى حكومت اُمَوى كه در آغاز ، با واسطه و بى واسطه ، ايشان را از سفر به كوفه ، باز