۱۶۵۶.تاريخ الطبرىـ به نقل از نُمَير بن وَعْله :تا فرا رسيدن ظهر ، با حسين عليه السلام و يارانش جنگيدند ؛ شديدترين جنگى كه خدا آفريده بود . دشمن نمى توانست جز از يك جبهه بر آنان ، وارد شود ؛ زيرا سنگرها و خيمه هايشان گِرد هم و به يكديگر ، نزديك بود .
هنگامى كه عمر بن سعد ، اين را ديد ، مردانى را فرستاد تا آن خيمه ها را از چپ و راستشان ، ويران كنند و آنها را به محاصره خود در آوردند.
ياران حسين عليه السلام ، در دسته هاى سه، چهار نفرى ، ميان چادرها مى ايستادند و به آن افرادى كه به ويران كردن خيمه ها و غارت آنها مشغول بودند، حمله مى بُردند و هر يك از آنها را مى كُشتند و يا از نزديك به سوى او تير مى انداختند و وى را از پاى در مى آوردند. از اين رو ، عمر بن سعد ، فرمان داد: خيمه ها را بسوزانيد ؛ امّا داخل آنها نشويد و ويرانشان نكنيد .
آنان ، آتش آوردند و اقدام به سوزاندن آنها كردند .
حسين عليه السلام فرمود : «آنان را وا گذاريد تا آنها را بسوزانند ؛ چرا كه اگر آنها را آتش بزنند ، نمى توانند از آنها بگذرند و به شما برسند» .
همين گونه هم شد و [ دشمنان ] جز در يك جبهه ، نتوانستند با آنها بجنگند .
