۱۷۸۳.الاحتجاج :گفته شده است : هنگامى كه ياران و نزديكان حسين عليه السلام ، كشته شدند ، او يكّه و تنها مانْد و كسى جز پسرش على زين العابدين و پسرى ديگر به نام عبد اللّه ـ كه شيرخوار بود ـ ، با او نبود . حسين عليه السلام به جلوى درِ خيمه آمد و گفت : «آن كودك را به من بدهيد تا با او خداحافظى كنم» . آن كودك را به او دادند . كودك را مى بوسيد و مى گفت : «پسركم ! واى بر اين مردم كه طرف دعوايشان ، محمّد صلى الله عليه و آله است !» .
گفته شده : در همين حال ، تيرى آمد و بر گودىِ گلوى كودك نشست و او را كُشت . حسين عليه السلام ، از اسبش فرود آمد و با قبضه شمشيرش ، گودالى كَنْد و كودك را با خون آغشته اش ، در آن ، دفن كرد .
۱۷۸۴.مقتل الحسين عليه السلام ، خوارزمى :حسين عليه السلام هنگامى كه با فاجعه[ ى از دست دادن ]خاندان و فرزندانش رو به رو شد و جز او و زنان و كودكان و فرزند بيمارش كسى نمانْد ، ندا داد : «آيا مدافعى هست كه از حرم پيامبر خدا صلى الله عليه و آله دفاع كند ؟ آيا يكتاپرستى هست كه در حقّ ما ، از خدا بهراسد ؟ آيا فريادرسى هست كه به اميد خدا ، به داد ما برسد ؟ آيا ياورى هست كه به خاطر پاداش خدا ، به ما كمك كند ؟» .
صداى زنان ، به گريه و ناله ، بلند شد . حسين عليه السلام ، به جلوى درِ خيمه آمد و گفت : «على ، كودك خردسال را ، به من بدهيد تا با او خداحافظى كنم» .
كودك را به او دادند . امام عليه السلام او را مى بوسيد و مى گفت : «واى بر اين مردم كه طرفِ دعوايشان ، جدّ توست !» .
همان هنگام كه كودك در دامان حسين عليه السلام بود ، حَرمَلة بن كاهِل اسدى ، تيرى به سوى او پرتاب كرد و او را در دامان ايشان ذبح كرد . حسين عليه السلام ، خون او را گرفت تا آن كه كفِ دستش پُر شد . سپس ، آن را به سوى آسمان پاشيد و گفت : «خدايا ! اگر يارى ات را از ما دريغ داشتى ، آن را در جاى بهترى براى ما قرار بده» .
سپس ، حسين عليه السلام از اسبش فرود آمد و با دسته شمشيرش ، چاله اى براى او كَنْد و او را به خونش آميخته كرد [ و به خاك سپرد ] و بر او درود فرستاد .
