۲۱۳۴.المناقب، ابن شهرآشوبـ به نقل از ابو مخنف ـ: هنگامى كه سر را نزد يزيد آوردند ، بوى خوشى داشت كه از همه بوى هاى خوش ، برتر بود ، و هنگامى كه شتر حامل سر امام حسين عليه السلام را نحر كردند ، گوشتش از گياه تلخِ صبر ، تلخ تر بود .

۲۱۳۵.الأمالى ، طوسىـ به نقل از ابو عبد اللّه ناصح ، از قريبه (كه از كنيزان آنها بود) ـ: مردى پيش ما بود كه به رويارويى با امام حسين عليه السلام رفت و با شتر و زعفران باز گشت . هنگامى كه زعفران را ساييدند ، آتش گرفت . زنان از زعفران ، بر مى گرفتند و چون به دست خود مى ماليدند ، پيسى مى گرفتند .
آن شتر را هم نحر كردند ؛ امّا هر گاه با چاقو آن را مى بريدند ، جاى چاقو آتش مى گرفت . آن را پوست كندند ، جايش آتش گرفت . آن را قطعه قطعه كردند ، از آن ، آتش بيرون زد . خواستند آن را بپزند ؛ امّا هر گاه آتش مى افروختند ، ديگ هم زبانه مى كشيد . چون آن را در كاسه [براى خوردن ]گذاشتند ، آتش گرفت . من آن روز ، كودك بودم و استخوانى از آن برداشتم و در گِل نهادم و پس از مدّتى آن را در آوردم . هنگامى كه با چاقو آن را شكافتيم ، جايش آتش گرفت و فهميديم كه آن ، همان استخوان است . پس آن را دفن كرديم .

۲۱۳۴.المناقب لابن شهرآشوب عن أبي مخنف في رواية :لَمّا دُخِلَ بِالرَّأسِ عَلى يَزيدَ كانَ لِلرَّأسِ طيبٌ قَد فاحَ عَلى كُلِّ طيبٍ ، ولَمّا نُحِرَ الجَمَلُ الَّذي حُمِلَ عَلَيهِ رَأسُ الحُسَينِ عليه السلام كانَ لَحمُهُ أمَرَّ مِنَ الصَّبِرِ . ^۱

۲۱۳۵.الأمالي للطوسي عن ناصح أبي عبد اللّه عن قريبة جارية لهم :كانَ عِندَنا رَجُلٌ خَرَجَ عَلَى الحُسَينِ عليه السلام ، ثُمَّ جاءَ بِجَمَلٍ وزَعفَرانٍ ، قالَت : فَلَمّا دَقُّوا الزَّعفَرانَ صارَ نارا .
قالَت : فَجَعَلَتِ المَرأَةُ تَأخُذُ مِنهُ الشَّيءَ ، فَتَلطِخُهُ عَلى يَدِها فَيَصيرُ مِنهُ بَرَصٌ .
قالَت : ونَحَرُوا البَعيرَ ، قالَت : فَكُلَّما حَزُّوا بِالسِّكّينِ صارَ مَكانَها نارا .
قالَت : فَجَعلوا يَسلَخونَهُ ، فَيَصيرُ مَكانَهُ نارا . قالَت : فَقَطَّعوهُ ، فَخَرَجَت مِنهُ النّارُ .
قالَت : فَطَبَخوهُ ، فَكُلَّما أوقَدُوا النّارَ فارَتِ القِدرُ نارا .
قالَت : فَجَعَلوهُ فِي الجَفنَةِ فَصارَ نارا .
قالَت : وكُنتُ صَبِيَّةً يَومَئِذٍ ، فَأَخَذتُ عَظما مِنهُ ، فَطَيَّنتُ عَلَيهِ ^۲ ، فَسَقَطَ وأنَا يَومَئِذٍ امرَأَةٌ ، فَأَخَذناهُ نَصنَعُ مِنهُ اللَّعبَ ^۳ . قالَت : فَلَمّا حَزَزناهُ بِالسِّكّينِ صارَ مَكانَهُ نارا ، فَعَرَفنا أنَّهُ ذلِكَ العَظمُ ، فَدَفَنّاهُ . ^۴