۲۲۳۷.أنساب الأشراف :۱ هنگامى كه [خبر]شهادت حسين عليه السلام به اهل مدينه رسيد ، نوحه و ناله بر او فراوان شد و شيون در خانه هاى بنى هاشم ، بيشتر بود .
عمرو بن سعيدِ اَشدَق گفت : شيونى در عوض شيون بر عثمان !
مروان نيز هنگامى كه آن را شنيد ، گفت :
زنان قبيله بنى زُبَيد ، ناله اى زدندبه سانِ ناله زنان ما در روز اَزيَب .
عمرو بن سعيد نيز گفت : به خدا سوگند ، دوست داشتم كه امير مؤمنان ، سر او را براى ما نمى فرستاد .
مروان گفت : بد سخنى گفتى ! آن را براى من بياور :
بَه! چه خوش است خنكاى تو در دستانمو سرخى [خون جارى بر]گونه هايت !
عمر بن شَبَّه ، به نقل از ابو بكر ، عيسى بن عبد اللّه بن محمّد بن عمر بن على بن ابى طالب ، از پدرش برايمان نقل كرد كه : عمرو بن سعيد، بر منبر پيامبر خدا صلى الله عليه و آله خون دماغ شد . بَيّار اَسلَمى ـ كه [عمرو را از منبر رفتن]نهى مى كرد ـ گفت : امروز ، روز خون است .
آن روز ، سر حسين عليه السلام را آوردند و نصب كردند و صداى زنان [آل]ابو طالب ، بلند شد . مروان گفت :
زنان قبيله بنى زُبَيد ، ناله اى زدندبه سانِ ناله زنان ما در روز اَزيَب .
سپس آنان ، صيحه كشيدند . مروان گفت :
دَوسَر ، ۲ به آنان ضربه اى زدكه اركان حكومت را پايدار و استوار ساخت .
ابن ابى حُبَيش ، ميان سخنان عمرو برخاست و گفت : خدا ، فاطمه را بيامرزد !
عمرو ، كمى به سخنرانى اش ادامه داد و سپس گفت : شگفتا از اين اَلكَن ! تو را با فاطمه ، چه كار؟
گفت : مادرش خديجه [دختر خُوَيلِد بن اسد]است .
مقصودش اين بود كه او نيز از قبيله بنى اسد بن عبد العُزّى است .
عمرو گفت : آرى ـ به خدا سوگند ـ و دختر محمّد صلى الله عليه و آله است . من [نَسَبِ]او را از سوى پدر مى گيرم و تو از سوى مادر . به خدا سوگند ، دوست داشتم كه فرمان رواى مؤمنان (يزيد) ، سر را از من دور مى كرد و آن را به سوى من نمى فرستاد . به خدا سوگند ، دوست داشتم كه سر حسين، بر گردنش و روحش در كالبدش بود .
1. متون پس از اين ، تنها فرستادن سر به مدينه را ادّعا مى كنند ، نه دفن آن را ؛ هر چند اصلِ فرستادن سر به مدينه نيز بعيد و دور از ذهن مى نمايد ؛ زيرا منزلت امام عليه السلام را در مدينه و محترم بودن ايشان نزد ساكنان آن جا را نمى توان ناديده انگاشت .
2. دَوْسَر ، نام جنگجوترين گروه از تكاوران نُعمان بن مُنذِر (پادشاه حيره) بوده كه نزد همگان ، شُهره بوده اند . در عربى ، به شير شَرزه و سرسخت ، دَوسَر مى گويند .
