دعوت به مجلس عزاى جدّ بزرگوارش كرد . عذر خواست كه: بايد در آن محضر ، حاضر باشم . گفت : رخصت بگير . گفت : نشود كه اسمِ اين مطلب را در حضورش بُرد كه طاقت ندارد . گفت : بى اذن بيا . گفت : روز بعد كه مشرّف شدم ، جويا مى شود ، نتوانم راست گفت.
بالأخره ، او را بُرد . بعد از آن ، مشرّف شد . حضرت ، جويا شد . بعد از تكرارِ عرض ، فرمود : «گمان دارى من در آن جا نبودم (يا : در چنين مجالس ، حاضر نمى شوم)؟» . عرض كرد : جنابت را در آن جا نديدم! فرمود : «وقتى كه از حجره بيرون آمدى ، در محلّ كفش ها چيزى نديدى؟» . عرض كرد : جامه اى در آن جا افتاده بود . فرمود : «من بودم كه عبا بر سر كشيدم و روى زمين افتادم» . ^۱

دروغ در مرثيه سرايى، در عصر حاضر

معلوم نيست كه تلاش هاى محدّث نورى رحمه الله در راه مبارزه با دروغگويى در مرثيه سرايى ، تا چه اندازه مؤثّر بوده است ؛ ولى در دوران ما نيز اگر وضع مرثيه سرايى اسفبارتر از آنچه ايشان توصيف كرده ، نباشد ، بهتر از آن زمان نيست .
حماسه حسينى، نوشته استاد شهيد مطهّرى ، در زمان خود، تلاشى نو براى مبارزه با دروغ پردازى در مرثيه سرايى در دوران معاصر بوده است . استاد ، در باره رواج اين آفت در دوران معاصر ، مى گويد :
اگر بخواهيم روضه هاى دروغى را كه مى خوانند ، جمع آورى كنيم ، شايد چند جلد كتاب پانصد صفحه اى بشود! ^۲
اينك ، چند نمونه از مرثيه هاى دروغى را كه شهيد مطهّرى مى گويد خود در مجلس عزا حاضر بوده و آنها را شنيده است ، مى آوريم :

۸ . آمدن زينب عليهاالسلام به بالين برادر در قتلگاه

برخى از مرثيه سرايان به زينب عليهاالسلام چنين نسبت داده اند كه در آخرين لحظات حيات امام حسين عليه السلام بر بالين ايشان آمد و امام عليه السلام را ديد كه در حال جان دادن بود . خود را به روى او انداخت و چنين مى گفت : تو برادر منى ! تو اميد و پناهگاه ما و امانِ مايى !
محدّث نورى ، اين داستان را هم يكى از دروغ هاى مرثيه سرايان ، شمرده است . ^۱

۹ . به اسيرى رفتن ، در اين خانواده نبود

خبرى است لطيف و متّكى بر مقدّماتى كه احتمال دروغ را از ذهن سامعين، محو كند و سند را به ابوحمزه ثُمالىِ بيچاره ، منتهى كنند كه : روزى آمد درِ خانه حضرت امام زين العابدين عليه السلام و در را كوبيد . كنيزكى آمد . چون فهميد ابو حمزه است ، خداى را حمد كرد كه او را رساند كه حضرت را تسلّى دهد ؛ چون امروز ، دو مرتبه بيهوش شدند . پس داخل شد و تسلّى داد به اين كه شهادت در اين خانواده ، عادت و موروثى است . جدّ و عمّ و پدر و عمّ پدر ، همه شهيد شدند . در جواب ، او را تصديق نمودند و فرمودند : «و لكن ، اسيرى در اين خانواده نبود» . آن گاه ، شمّه اى از حالتِ اسيرى عمّه ها و خواهران [را] بيان كردند . ^۲

۱۰ . چگونگى حضور امام صادق عليه السلام در مجلس عزادارى

محدّث نورى ، خلاصه داستان مجعول ديگرى را از مرثيه سرايان نقل مى كند كه به گفته ايشان ، سند آن را به هشام بن حكمِ مظلوم مى رسانند كه :
ايّامى كه حضرت امام جعفر صادق عليه السلام در بغداد بود، هر روز، حسب الأمر، بايست در محضر عالى [امام] حاضر باشد. ^۳ روزى بعضى از شيعيان ، او را