دارند ، ايجاب مى كند كه عزادارى براى ايشان ، دليلى بسيار فراتر از اظهار محبّت به اهل بيت عليهم السلام داشته باشد ؛ بلكه از نگاه سيّد بن طاووس ، اگر لزوم پيروى از فرمان قرآن و سنّت نيز نبود ، اظهار محبّت نسبت به اهل بيت عليهم السلام ايجاب مى كرد كه به دليل منزلت والايى كه امام حسين عليه السلام و يارانش به واسطه شهادتْ بِدان دست يافتند ، اظهار مسرّت و شادمانى كنيم . وى مى نويسد :
اگر نبود كه پوشيدن لباس سوگوارى و مصيبت ، به خاطر از ميان رفتن نشانه هاى هدايت و تأسيس پايه هاى گم راهى ، و تأسّف بر سعادتى كه از دست داديم و افسوس بر چنين شهادتى ، پيروى كردن از فرمان قرآن و سنّت است ، ما در برابر آن نعمت بزرگ ، لباس شادى و خوش حالى مى پوشيديم ، و چون در بى تابى و سوگوارى ، خشنودىِ صاحب روز معاد نيز هست و نيكان در آن ، غرضى دارند ، ما لباس عزا پوشيديم و همواره اشك ريختيم و به چشم هايمان گفتيم : «همواره بگِرييد» و به دل هايمان گفتيم : «همانند زنانِ جوانْ از دست داده ، ماتم بگيريد» . ۱
بنا بر اين ، بايد ديد حكمتِ آن همه تأكيد بر عزادارى و گريه براى ابا عبد اللّه عليه السلام چيست ؟
حكمت شهادت او، هر چه باشد ، حكمت عزادارى براى او نيز هست .
حكمت شهادت امام حسين عليه السلام
اصلى ترين علّت قيام و شهادت امام حسين عليه السلام ، مبارزه با نادانى است. بر پايه آنچه بسيارى از منابع معتبر ، در اين باره، از امام صادق عليه السلام گزارش كرده اند ، ايشان ، در دعايش به درگاه خداوند مى گويد :
وَ بَذَلَ مُهجَتَهُ فيكَ لِيَستَنقِذَ عِبادَكَ مِنَ الجَهالَةِ وَحَيرَةِ الضَّلالَةِ . ۲
