۲۸۲۸.الدعوات:مختار ، سرِ عمر بن سعد را ـ كه لعنت خدا بر او باد ـ به سوى ايشان (امام زين العابدين عليه السلام ) فرستاد و به مأمور گفت: آنچه را كه با توست ، با كسى در ميان مگذار تا سفره غذا گسترده شود. او هنگامى كه سفره گسترده شد، وارد شد . امام زين العابدين عليه السلام به سجده افتاد و گريست و گريه را طول داد و آن گاه نشست و فرمود : «ستايش ، خداوندى راست كه انتقام مرا پيش از درگذشتم گرفت!» .
۴ / ۱۳
گريه امام باقر عليه السلام
۲۸۲۹.مروج الذهبـ به نقل از محمّد بن سليمان نوفلى ـ: وقتى كُمَيت بن زيد اسدى، از طايفه اَسد ، از بنى مُضَر بن نِزار، [قصيده ميميّه] هاشميّات را سرود...، در همان زمان، به مدينه آمد و خدمت ابو جعفر باقر عليه السلام رسيد و ايشان شبانه به او اجازه وارد شدن داد . وقتى او در [قصيده] ميميّه اش به اين جا رسيد كه:
و كشته شدنِ آن كشته در طَف ، نيرنگى از جانب آنان بود ؛همان فرومايگان امّت و رذل ها.
باقر عليه السلام گريست و فرمود: «اى كُمَيت ! اگر نزد ما مالى بود ، به تو مى داديم ؛ ولى در حقّ تو همان است كه پيامبر خدا صلى الله عليه و آله به حَسّان بن ثابت فرمود كه: همواره به روح القدس تأييدشده اى ، تا زمانى كه از ما اهل بيت دفاع مى كنى » .
۲۸۳۰.كفاية الأثرـ به نقل از كميت ـ: بر آقايم امام باقر عليه السلام وارد شدم و گفتم : اى پسر پيامبر خدا ! من در باره شما شعرهايى گفته ام . اجازه مى دهيد آنها را بخوانم.
امام عليه السلام فرمود: اى كميت! [اين روزها] ايّام البيض است [و شعرخوانى در آن ، روا نيست]» .
گفتم : اشعار ، در باره شماست.
فرمود: «بخوان» و من خواندم:
روزگار ، مرا خنداند و گرياندو روزگار ، تحوّل و رنگارنگى دارد.
نُه تن كه در طَف ، نيرنگ زده شدند ،همه شان كفن گرديدند .
ايشان گريست و امام صادق عليه السلام هم گريست و شنيدم كه كنيزى از پشت پرده مى گريد . نيز وقتى به اين گفته رسيدم كه :
و شش تن كه كسى همپاى آنان نيست :پسران عقيل ، بهترينِ جوانان ،
و آن گاه على ، خوب و مولاى شماكه يادشان اندوه هايم را بر مى انگيزاند
امام عليه السلام گريست و آن گاه فرمود: «هيچ كس نيست كه از ما ياد كند و يا ما نزد او ياد شويم و از چشمانش اشكى ـ هر چند به كوچكىِ بال پشه باشد ـ جارى شود ، مگر اين كه خداوند در بهشت ، خانه اى برايش مى سازد و آن را حجابى ميان او و آتش قرار مى دهد».
هنگامى كه كلامم به اين جا رسيد:
هر كس از مصيبتى كه به شما رسيد، شادمان باشد،يا روزى از اين روزها ، سرزنشگر [شما] باشد كه
چرا پس از عزّت ، خوار شديد،پس بايد بدانيد كه من نيز نتوانستم ستم را از خودم دفع كنم، آن زمان كه مرا فرا گرفت .
دست مرا گرفت و فرمود : «خداوندا ! گناهان گذشته و آينده كُمَيت را بيامرز». و وقتى به اين گفته ام رسيدم كه :
كِى حق در باره شما برپا مى شود ؟كِى مهدى دومِ شما بر مى خيزد ؟
فرمود: «به زودى، إن شاء اللّه ! به زودى».
آن گاه فرمود: «اى ابو مُستَهِل ! ۱ قائم ما ، نُهمين از نسل حسين عليه السلام است ؛ زيرا امامان پس از پيامبر خدا، دوازده تن هستند و او (دوازدهمى) ، قائم است» .
