۴ / ۵
گريه ابراهيم عليه السلام
۲۷۸۵.الخصالـ به نقل از فضل بن شادان ـ: از امام رضا عليه السلام شنيدم كه مى فرمود: «وقتى خداوند عزّ و جلّ به ابراهيم عليه السلام دستور داد كه به جاى اسماعيل، قوچى را كه خداوند برايش فرستاده، سر ببُرد، ابراهيم آرزو كرد كه كاش پسرش اسماعيل را با دست خود ، سر مى بريد و مأمور نشده بود كه آن قوچ را به جاى پسرش سر ببرد تا به دلش چيزى باز گردد كه به دل پدرى كه عزيزترين فرزندش را با دست خود سر مى برد، باز مى گردد و با آن، استحقاق بالاترين درجه ثواب بر مصيبت را پيدا كند.
خداوند عزّ و جلّ به او وحى كرد كه: اى ابراهيم ! محبوب ترين بنده ام در نزد تو كيست؟
گفت : پروردگارم ! نزد من ، آفريده اى محبوب تر از حبيبت محمّد صلى الله عليه و آله نيافريده اى.
خداوند متعال به او وحى كرد : آيا او نزد تو محبوب تر است ، يا خودت؟
گفت : او، نزد من، از خودم محبوب تر است.
فرمود: فرزند او ، پيش تو محبوب تر است ، يا فرزند خودت؟
گفت : او.
فرمود: سر بريده شدن فرزند او از سرِ ستم به دست دشمنانش ، برايت دردناك تر است ، يا سر بريده شدن فرزندت به دست خودت و در راه طاعت من؟
گفت : پروردگارا ! سر بريده شدن فرزند او به دست دشمنانش، برايم دردآورتر است.
فرمود: اى ابراهيم ! گروهى كه خود را امّت محمّد مى پندارند، پسرش حسين را پس از او ، از سرِ ستم و دشمنى مى كشند، همان گونه كه قوچ را سر مى برند و با اين ، گرفتار خشم من مى شوند.
ابراهيم عليه السلام ، به خاطر آن ، بى تابى كرد و قلبش به درد آمد و شروع به گريستن كرد .
خداوند ، وحى فرستاد كه: اى ابراهيم ! من بى تابى ات را بر پسرت اسماعيل ـ اگر او را با دست خود، سر مى بريدى ـ ، با بى تابى ات بر حسين و كشته شدنش، جايگزين كردم و بالاترين درجه دريافت كنندگان ثواب بر مصيبت ها را براى تو مقرّر نمودم .
اين ، همان سخن خداوند عزّ و جلّ است كه: «و او (اسماعيل) را با قربانىِ بزرگى ، باز رهانيديم» » .
