۷ / ۴۱

سيّد على ميرباذل

سراپا تشنگى، امّا دلش درياتر از درياو رقصى در ميان خون خود ، زيباتر از زيبا
چه شورى داشت آن شيدايى ات ، بالا بلند منكه در ميدان دل ، سر بُرده اى بالاتر از بالا
هزاران ارغوان ، در شعله هاى زخم تو پنهانميان آن همه سوز عطش ، پيداتر از پيدا
نمى دانم چرا آبى ترين رود جهان حتّىنَزَد آبى به كام تشنه سقّاتر از سقّا
به روز واقعه ، آوازى از جنس دگر خواندىو مى ديدى صدايت مى زند فرداتر از فردا
گلويت را ملائك ، بوسه مى دادند و مى ديدندخدا هم بوسه مى زد بر لبت ، تنهاتر از تنها
به پاى نينوا ، ما بينوايان ، محشرى داريمكه اين محشر به بوى تو شود كُبراتر از كبرا
تو ، اى آزاده ، اى خون خدا ، عاشق ترين عاشق!دل ما از قيام تو شده شيداتر از شيدا. ^۱

۷ / ۴۲

سيمين دخت وحيدى

ناگاه، باغ سبز پيمبر سوختآيينه شجاعت حيدر سوخت
آتش گرفت فاطمه را گلزارسرو بلندِ قامت اكبر سوخت
در حجم نينواى عطش پرورديك باغ از تبارِ صنوبر سوخت
رگبار فتنه از همه سو باريديك دشتْ لاله هاى معطّر سوخت
از بوستان خرّم پيغمبرسر بركشيده نخل تناور سوخت
فرياد «العطش» به هوا برخاستپرواز ، روى بال كبوتر سوخت
مردى كنار علقمه در خون خفتزين درد و داغ ، جان برادر سوخت
بر روى دست هاى پدر ، طفلىلب تشنه چون شقايق پَرپَر سوخت
هر سينه اى كه بوى خدا مى داددر معرض شقاوت خنجر سوخت
خورشيد تابناك، به خاك افتاديك آسمانْ تلألؤ اختر سوخت
هفتاد و دو ستاره نورافشاندر يك فضاى تب زده، يكسر سوخت
از بس كه سوز حادثه ، وسعت داشتشعر و كلام و خامه و دفتر سوخت
در راه عشقِ خالق بى همتاآن كس كه بود از همه بهتر، سوخت. ^۲