روى دلم باز سوى كربلاسترغبت بيمار ، به دار الشفاست
گَرد ره باديه كربلامُخبر مظلومىِ آل عباست
زين سبب از ديده اهل نظراشك، فشاننده تر از توتياست
ذكر لب تشنه شاه شهيدشهد شفاى دلِ بيمار ماست . ^۱

۵ / ۴

وحشى بافقى (م ۹۹۱ ق)

يا حضرت رسول ! حسين تو مُضطر استوى ، يك تن است و روى زمين ، پُر ز لشكر است
يا حضرت رسول ! ببين بر حسين خويشكز هر طرف كه مى نگرد ، تيغ و خنجر است
يا حضرت رسول ! ميان مخالفانبر خاك و خون فتاده ز پشتِ تكاور است
يا مرتضى ! حسين تو از ضربِ دشمنانبنگر كه چون حسين تو بى ياو ر ياور است
هيهات ! تو كجايى و كو ذو الفقار توامروز ، دست و ضربت تو ، سخت در خور است
يا حضرت حسن ! ز جفاى ستمگرانجان بر لب برادرِ با جان برابر است
اى فاطمه ! يتيم تو خفته است و بر سرشنى مادر است و نى پدر و نى برادر است . ^۲

۵ / ۲

اهلى شيرازى (م ۹۴۲ ق)

اى نقدِ جان ، نثار شهيدان كربلاچون خاك ره گذار شهيدان كربلا
طورى كه قدر و منزلتش از فلك گذشتسنگى است از مزار شهيدان كربلا
آب خَضِر به پرده ظلمت ، نهفته چيست؟گر نيست شرمسارِ شهيدان كربلا
در چشم آفتاب كند خاك، اگر رودبر آسمان ، غبار شهيدان كربلا
گر خِضْر ، از حياتْ پشيمان شود ، رواستكو نيست در شمارِ شهيدان كربلا
گلگشت عاشقان ، همه در خون خود بُوداين است لاله زارِ شهيدان كربلا
تا دست لطف حق ، چه نَهَد مرهم نهانبر زخم آشكارِ شهيدان كربلا
اِستاده است ساقى كوثر ، مىِ طهوربر كف ، در انتظار شهيدان كربلا .

ماه محرّم است و شد ، دجله روان ز چشم مابهر حسين تشنه لب ، شاه شهيد كربلا
با شهداى كربلا ، لاف وفا هر آن كه زدگر نه شهيدِ گريه شد ، مدّعى است و بى وفا
بس كه ز آتش جگر ، گريه گرم مى كنممردمك دو ديده ام ، سوخته شد در اين عزا. ^۱

۵ / ۳

فُضولى بغدادى (م ۹۷۰ ق)

السلام ، اى ساكن محنت سراى كربلا!السلام ، اى مستمند و مبتلاى كربلا!
السلام ، اى هر بلاى كربلا را كرده صبر!السلام ، اى مبتلاى هر بلاى كربلا!
السلام ، اى بر تو خار كربلا ، تيغ جفا!السلام ، اى كشته تيغ جفاى كربلا!
السلام ، اى متّصل با آب چشم و آه دل!السلام ، اى خسته آب و هواى كربلا!
السلام ، اى غنچه نشكفته گلزار غممانده از غم ، تنگ دل در تنگناى كربلا!
السلام،اى كرده جا در كربلا، وز فيض خوددر دل اهل محبّت كرده جاى كربلا!
السلام، اى رَشك بُرده زنده هاى هر دياردر جوار مرقدت بر مُرده هاى كربلا!
يا شهيد كربلا ! گردم به گِرد طوف تورغبت سير فضاى غم فزاى كربلا
ياد اندوه و غمت كردم ، شد از اندوه و غماز دل من تنگ تر بر من ، فضاى كربلا
ريخت خون در كربلا از مردمِ چشم قضااز ازل، اين است گويا مقتضاى كربلا
هر كه اندر كربلا از ديده خونِ دل نريختغالبا آگه نشد از ماجراى كربلا
چرخ،خاك كربلا را ساخت از خون تو گُلكرد تدبير نياز، آن گُل ، براى كربلا
جاى آن باشد كه گر بويند، آيد بوى خونتا بناى دهر باشد از بناى كربلا
سَرورا ! با ياد لب هاى به خون آلوده اتخوردن خون است كارم،چون گياى ^۲ كربلا. ^۳