۴ / ۱۱

خواجوى كرمانى(م ۷۵۳ ق)

لب ، خشك و ديده، تَر شده ، از تشنگى ، هلاكو آن گه طُفيل خاك درش ، خشكى و تَرى
از كربلا ، بدو همه كَرب و بلا رسيدآرى ! همين نتيجه دهد مُلك پرورى. ^۱

آتش بيداد آن سنگين دلان ، چون شعله زدماهى اندر بحر و مَه بر غرفه بالا بسوخت
چون چراغ ديده زهرا بكُشتندش به زهرزُهره را دل بر چراغ ديده زهرا بسوخت
چون روان كردند خون از قُرّة العين نبىچشم عيسى ، خون بباريد و دل ترسا بسوخت
ديده تَردامن ، آن روزش بيفكندم ز چشمكان نهال باغ پيغمبر ، ز استسقا بسوخت
بس كه دريا ناله كرد از حسرت آن تشنگانگوهر سيراب را جان بر دل دريا بسوخت. ^۲

۴ / ۱۰

سيف فَرغانى (ق ۸ ق)

اى قوم ! در اين عزا بگِرييدبر كشته كربلا بگِرييد
با اين دل مُرده ، خنده تا چند؟امروز ، در اين عزا بگِرييد
فرزند رسول را بكُشتنداز بهر خداى را بگِرييد
از خون جگر ، سِرشك سازيدبهر دل مصطفى بگِرييد
وز معدن دل ، به اشكِ چون دُربر گوهر مرتضى بگِرييد
با نعمت عافيت ، به صد چشمبر اهل چنين بلا بگِرييد
دل خسته ^۱ ماتم حسينيداى خسته دلان ! هَلا بگِرييد
در ماتم او خَمُش مباشيديا نعره زنيد ، يا بگِرييد
تا روح كه متّصل به جسم استاز تن نشود جدا ، بگِرييد
در گريه ، سخن نكو نيايدمن مى گويم ، شما بگِرييد
بردُنيىِ كم بقا بخنديدبر عالم پُر عَنا ^۲ بگِرييد
بسيار در او نمى توان بودبر اندكىِ بقا بگِرييد
بر جور و جفاى آن جماعتيك دَم ز سرِ صفا بگِرييد
اشك از پىِ چيست ؟ تا بريزيدچشم از پىِ چيست؟ تا بگِرييد
در گريه ، به صد زبان بناليددر پرده ، به صد نوا ^۳ بگِرييد
تا شسته شود كدورت از دليك دَم ز سرِ صفا بگِرييد
نسيانِ گُنَه، صواب نَبْوَدكرديد بسى خطا ، بگِرييد
وز بهر نزول غَيث ^۴ رحمتچون ابر ، گهِ دعا بگِرييد . ^۵