1.منصور بن سَلَمة بن زَبرِقان بن شريك نَمِرى، از طايفه بنى نَمِر بن قاسط (شاخه اى ازنزار)، گفتار او در عربىِ اصيل، شهره است و به خوبى شعر مى سرود. وى در ظاهر، از نزديكان هارون الرشيد و در باطن، از شيفتگان اهل بيت: بود. هنگامى كه هارون الرشيد، قصيده لاميّه او را شنيد، سخت خشمگين شد و به يكى از فرماندهان خود، فرمان داد كه زبانش را ببُرَد. هنگامى كه آن فرمانده به باب الرقّه رسيد، جنازه نَمرى را ديد كه بر روى شانه مردى خارج مى شود. پس باز گشت و موضوع را به هارون گزارش كرد. بدين ترتيب، نَمِرى از شكنجه هارون، نجات يافت. وفات او به سال ۱۹۰ يا ۱۹۳ هجرى بود. قبر او را نبش كردند.

1.إبصار العين : ص ۱۰۰ .

2.نسب معد : ج ۱ ص ۱۵۹ .

3.منصور بن سلمة بن الزبرقان بن شريك النمري ، من النمر بن قاسط من نزار. كان عربيّ الألفاظ جيد الشعر ، كان من خاصة هارون الرشيد ، وهو في الباطن من محبّي أهل البيت عليهم السلام ، ولمّا سمع الرشيد قصيدته اللاّمية غضب غضبا شديدا ، وأمر أحد قوّاده بقطع لسانه ، فلمّا وصل القائد إلى باب الرقّة رأى جنازة النمري خارجة منه ، فعاد إلى الرشيد . فنجّى اللّه النمري من عذاب الرشيد . وفاته سنة (۱۹۰ أو ۱۹۳ ه) وقد نبشوا قبره (راجع : أعيان الشيعة: ج ۱۰ ص ۱۳۸و أدب الطفّ: ج ۱ ص ۲۱۲).

4.مقتل الحسين عليه السلام للخوارزمي : ج ۲ ص ۱۴۷ ؛ بحار الأنوار : ج ۴۵ ص ۲۸۹ وفيه «لبعض الشيعة» ، الدرّ النضيد : ص ۲۵۹ نحوه وفيه «لمنصور النمري من النمر بن قاسط وكان في زمن الرشيد وهو من شعراء الشيعة» وراجع : مختصر أخبار شعراء الشيعة : ص ۸۵ .