۲۹۱۰.أعيان الشيعة :از اشعار جعفر بن عَفّان طايى در رثاى اهل بيت عليهم السلام ، اين مرثيه است :
الا ، اى ديده ! هزار سال ، گريه كنو نيز بر آن بيفزاى ، اگر توانِ افزودن دارى ،
آن گاه كه از حسين عليه السلام ، ياد مى شود و مبادا [از گريستن] خسته شوى!در تمام روزگار ، در اشك ريزى ، هماره ، دهنده و پُربار باش.
بى ترديد ، كبوتران (زنان امام عليه السلام ) از سرِ اندوه گريستندو بر تنها همدم خود، گريه سر دادند.
آنها گريستند در حالى كه نمى دانستند [چه بر سرشان مى آيد]؛ ولى تو ـ كه خوب مى دانى ـچگونه چشمانت مى خواهند خشك باشند؟
آيا نواده احمد را، آن گاه كه روز را به شب مى رسانَدو روز بعد ، بر روى خاك مى خوابد، فراموش مى كنى؟!
