۱ / ۱۳
عُبَيد اللّه بن حُرّ جُعْفى ۱
۲۸۹۴.تاريخ دمشق :عبيد اللّه بن حُرّ بن عُروه ، يكى از شعراى كوفه و جنگاوران آن بود . حسين عليه السلام ، وى را به يارى خود ، دعوت نمود؛ امّا او خوددارى كرد و سپس ، از اين كار ، سختْ پشيمان شد. از سروده هاى اوست :
مستان [بنى] اميّه ، سرخوش ، شب را به صبح مى رسانندو در طف ، گشتگانى افتاده اند كه شيفتگانشان ، هرگز نمى خوابند.
هيچ كس ، اسلام را تباه نكرد ، جز قبيله اى كهاحمقانشان ، به فرمان روايى رسيدند و آسايششان ، تداوم يافت .
و نيزه دين ، در دست ستمگرى قرار گرفت كههر گاه يك سوى آن كج شود، آن را راست نمى سازد.
سوگند ياد كرده ام كه ديده ام ، از اندوه ، جدا نشودو سختْ بگِريد و هرگز ، اشك هايش كاهش نيابد
در طول زندگى ام ، يا آن كه [بنى] اميّه به جزا برسند و با آنهمگى شان ، تا دَم مرگ ، خوار شوند.
