سوگوارى ـ گرچه به صورت فردى ـ تنظيم گردد . ^۱
ـ گريستن بر مصائب امام حسين عليه السلام ، ارجمند است و نبايد در آن ، كوتاهى نمود ، گرچه با افشاندن يك قطره اشك .
حتّى حالت گريه داشتن بر حسين عليه السلام نيز پاداشى بزرگ دارد . ^۲
ـ مؤمنان بايد هنگام ذكر مصائب حسين عليه السلام و پس از آن ، بگريند يا حالت گريه و بى تابى داشته باشند . ^۳
ـ شاعران ، در تبيين مصائب آن بزرگوار بكوشند و مؤمنان را بگريانند ^۴ و ابعاد حادثه را به واژه ها بسپرند و جاودانه سازند .
ـ بانوان در مجالس تعزيت ، حضور يابند و همگان با فرياد ، جزع كنند ، كه اين ، اجر اُخروى دارد .
ـ حاضران به يكديگر با آداب ويژه اى ، تعزيت بگويند .
ـ مرثيه سرايى بايد آميخته به حزن و تأثّربرانگيز باشد .
ـ مؤمنان بايد به هنگامى كه مجلس حزن انگيز و گريه آور دارند ، اوّل بر ابا عبد اللّه الحسين عليه السلام بگِريند . ^۵
ـ حضور بر مزار امام حسين عليه السلام و ياران شهيد آن بزرگوار، سوگوارى كردن و گريستنِ هماره ، لازم است . ^۶

شده بود و با ساز و كارهاى ويژه اى ، در نشر آموزه هاى امامان عليهم السلام ، اثر شايان توجّهى پيدا كرده بود .
اين، طبيعى است كه جريان عزادارى با توجّه به اهمّيتى كه در تعاليم امامان عليهم السلام داشته است ، نبايد از منظر آنان ، به دور بوده باشد كه متأسّفانه در منابع تاريخى ، چونان واقعيت هاى صادقِ بسيارى ، به لحاظ ستيز حاكمان وقت با حافظه تاريخىِ حق ، چندان انعكاسى نداشته است.

پايان دوران امام كاظم عليه السلام و امام رضا عليه السلام : مشخّص شدن ساختار كلّى عزادارى

آنچه گذشت ، نگاهى گذرا بر سيره امامان عليهم السلام (شامل : گفتار ، رفتار و ترغيب) پس از جريان قيام ابا عبد اللّه الحسين عليه السلام بود ، كه مى توان آن را در دو بخش كلّى ، دسته بندى كرد :
۱ . تلاش در جهت بر نمودن اهمّيت عزادارى و سوگوارى بر امام حسين عليه السلام ،
۲ . بزرگداشت روز عاشورا و برپايى عزا در آن روز.
سيره امامان عليهم السلام را در بخش اوّل ، بدين گونه مى توان رقم زد:
ـ گريه بر امام حسين عليه السلام و يادكرد مصائب ايشان ، دين را يارى مى رساند . ^۱
ـ آداب ياد كردن از امام عليه السلام رعايت شود ^۲ و آن بزرگوار و مصائب رفته بر ايشان ، به هنگام نوشيدن آب ، ياد شوند . ^۳
ـ ضرورى است كه مجالسى ـ گرچه در خانه ها ـ تشكيل شوند و برنامه اى براى