۱۰ / ۱۵
دعاى امام عليه السلام در سجده
۳۸۴۰.مقتل الحسين عليه السلام ، خوارزمى :در روايت هاى مُرسَل ۱ آمده است كه شُرَيح مى گويد : به مسجد پيامبر خدا صلى الله عليه و آله وارد شدم كه ديدم حسين بن على عليه السلام به سجده افتاده و گونه اش را بر خاك مى مالد و مى گويد : «سرور و مولاى من ! آيا اندام مرا براى گُرزهاى آهنين آفريدى؟ يا معده و روده ام را براى نوشيدن آب داغِ دوزخ ، خلق كردى ؟ ۲ خداى من !اگر مرا به سبب گناهان ، بازخواست كنى ، تو را به كَرَمت بازخواست مى كنم و اگر مرا با خطاكارانْ محبوس كنى ، آنان را از محبّتم به تو باخبر مى سازم .
سرور من ! فرمان بُردارى از تو ، براى تو سودى ندارد و سرپيچى من ، به تو زيانى نمى رساند . پس آنچه را به تو سودى نمى دهد ، به من بده و آنچه را به تو زيانى نمى رساند ، بر من ببخش ، كه تو مهربان ترينِ مهربانانى» .
۱۰ / ۱۶
دعاى امام عليه السلام در طلب باران
۳۸۴۱.كتاب من لا يحضره الفقيه :گروهى از كوفيان نزد امام على عليه السلام آمدند و گفتند : اى امير مؤمنان ! براى طلب باران بر ما دعاهايى كن .
على عليه السلام حسن عليه السلام و حسين عليه السلام را فرا خواند ... . سپس به حسين عليه السلام فرمود : «دعا كن» .
حسين عليه السلام گفت : «خدايا! اى عطا كننده خيرها از گنجينه هايشان، و فرو فرستنده رحمت ها از معدن هايشان، و روانه كننده بركت ها بر شايستگانشان! ابرِ باران زا از توست و تويى فريادرسِ هر يارى خواه و ماييم خطاكار و گنهكار . تويى كه از او آمرزش مى خواهند و او بسى مى آمرزد . خدايى جز تو نيست .
خدايا! بر ما بارانى بى صدا و پُرآب، از آسمان ، روانه كن و بارانى سرشار از قطره ها بر ما فرو ريز ؛ بارانى پُرآب ، گسترده ، لبريز ، پيوسته خوش و بابركت ، درشت و بزرگ ، فراوان ، با صداى رعد ، پياپى و ناگسسته ، نرم و روان ، رها و فراگير ؛ بارانى سيل آسا كه چكّه هايش يكديگر را برانند و قطره ها از آن ، سر بر آورند ، نه ابرى كه بدرخشد و بغرّد ، امّا بارانى نريزد ؛ بارانى كه با آن ، بندگان ضعيفت ، سرزنده گردند و زمين هاى مُرده ات را زنده كنى . منّتى از توست بر ما . آمين ، اى پروردگارِ جهانيان !» .
سخنش تمام نشده بود كه خداوند ، بارانى سيل آسا فرو باريد .
